Η ιστορία του Ιντερνετ (διαδίκτυο): Πως ξεκίνησε

En-Gr

Το ξέρατε ότι το Ιντερνετ προέκυψε από την πυρηνική απειλή; Για στρατιωτικούς λόγους και όχι μια ωραία πρωία. Υπήρξαν εκατοντάδες ανακαλύψεις, κατορθώματα, βελτιώσεις και πολλές μελέτες και σκέψεις σε βάθος πριν το διαδίκτυο άρχισει να λειτουργεί όπως το ξέρουμε. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθούσαν τους Ρώσους κατά την ψυχροπολεμική περίοδο να κατασκευάζουν μετά από αυτούς την ατομική βόμβα, την βόμβα υδρογόνου το 1947 και 1953 αντίστοιχα και να στέλνουν πρώτοι άνθρωπο στο διάστημα, μετά το Sputnik το 1957.

Oλα αυτά αποτελούσαν απειλή και ανησυχία εθνικής ασφάλειας. Οι περισσότερες επικοινωνίες εκείνης της εποχής ήταν κεντρικές που αυτό σήμαινε ότι σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου υπήρχε ορατός κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής των τηλεπικοινωνιών εάν καταστρέφονταν οι κεντρικές δομές τους που ήταν συγκεντρωμένες.
Η δημιουργία του Αrpanet
Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη την εποχή, στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ακολουθούσαν σε τεχνολογία την Ρωσία οπότε μέσω του ορατού αυτού κινδύνου μιας πυρηνικής καταστροφής χρηματοδότησαν την δημιουργία ενός οργανισμού με την ονομασία "Advanced Research Projects Agency"(Εταιρεία Προγραμμάτων Προχωρημένης Έρευνας) ή εν συντομία ARPA.
Το 1962, την χρονιά της απειλής με τους πυραύλους στην Κούβα, η αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών και η ΑRPA άρχισαν την κοινή έρευνα και ανάπτυξη σε απάντηση των Ρωσικών πλεονεκτημάτων στο διάστημα και στην πυρηνική τεχνολογία. Ηταν σαφές ότι σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα χρειαζόντουσαν ένα σύστημα Εντολής και Ελέγχου που θα επιβίωνε ένα ή περισσότερα πυρηνικά χτυπήματα. Η έρευνα άρχισε πάνω σε ένα σύστημα αποκέντρωσης που θα ήταν τόσο ευρύ που θα μπορούσε να επιβιώσει και να λειτουργήσει ακόμα και εάν το μεγαλύτερο μέρος του δικτύου θα είχε καταστραφεί.
Το πρότζεκτ σχεδιασμού του νέου αυτού συστήματος Εντολής και Ελέγχου το ανέλαβε η εταιρεία RAND. O Πωλ Μπάραν συνέλαβε πρώτος την ιδέα δικτύου επικοινωνίας διακοπτών , βασισμένο στην υπόθεση ότι η επικοινωνία του δικτύου δεν θα ήταν αξιόπιστη. Το δίκτυο αυτό σχεδιάστηκε να είναι ικανό να λειτουργεί μετά από μία πυρηνική επίθεση όταν ακόμα και ένα μεγάλο μέρος του θα ήταν κατεστραμμένο.
Μετά από χιλιάδες αναλύσεις ο Μπάραν κατάλαβε ότι σπάζοντας τα μηνύματα σε κομμάτια (πληροφορίες) και στέλνοντας τα μέσω πλήθους διαφόρων "μονοπατιών" στον προορισμό τους τότε θα ήταν πολύ δύσκολο να καταστραφούν στο σύνολο τους και να διακοπούν. Ένα σύστημα τέτοιο χωρίς κεντρικό έλεγχο θα ήταν πολύ δύσκολο να στοχευτεί και να καταστραφεί και ακόμα και αν μερικές από τις πληροφορίες χανόταν το μήνυμα θα μπορούσε να περάσει και το δίκτυο να λειτουργήσει.
Οι πρώτες μηχανές που συνδέθηκαν σε αυτό το πειραματικό σύστημα επικοινωνιών χωρίς όμως διακόπτες γύρω στο 1965 ήταν 3 μηχανήματα σε διαφορετικές τοποθεσίες και αυτό ήταν το πρώτο "Πειραματικό Δίκτυο" της ArpaNet
Η κυβέρνηση χρηματοδότησε με ένα συμβόλαιο Πακέτο Διακοπτών μία εταιρεία να δημιουργήσει Διασυνδεμένους Επεξεργαστες Μηνυμάτων [Interface Message Processors (IMP)] το 1968. Αυτές οι συσκευές τοποθετήθηκαν σε 4 περιοχές ερευνών, κολέγια που είχαν κερδίσει υποτροφίες από την Αμερικανική κυβέρνηση. Το UCLA, το Στάντφορντ, το UCSB και το Πανεπιστήμιο της Γιούτα ήταν τα πρώτα πανεπιστήμια που διασυνδέσαν τους υπερυπολογιστές του μέσω των νέων επεξεργαστών μηνυμάτων της ARPAnet.
Mία πρώτη και πρώιμη διασύνδεση υπολογιστών, ένα πρώιμο ίντερνετ.

Ζιζάνιο

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις