Πολιτισμός
_______________________
Την γλώσσα μας έδωσαν Ελληνική
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Η ΣΟΦΙΑ
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».
Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.
«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
_______________________________________
Μία τεράστια τοιχογραφία που απεικονίζει δύο χέρια που προσεύχονται θα συναντά πλέον όποιος φτάνει έξω από το δεκαώροφο ξενοδοχείο Vienna επί της Πειραιώς 20.
Στην ασθμαίνουσα περιοχή της Ομόνοιας επιλέχθηκε να τοιχογραφηθεί μία εκδοχή του πίνακα του Άλμπρεχτ Ντύρερ «Χέρια που προσεύχονται».
Όμως, τα «Χέρια που προσεύχονται» στον τοίχο του ξενοδοχείου της Ομόνοιας δεν στρέφονται για προσευχή προς τον Θεό, όπως στο 1506, αλλά προς τα κάτω. Είναι σαν ο ίδιος ο Θεός να προσεύχεται για να σωθεί αυτή η πόλη και οι κάτοικοί της.
Το έργο με τίτλο «Praying for us» αποτελεί την καλλιτεχνική πρόταση του φοιτητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Παύλου Τσάκωνα και υλοποιήθηκε από τους ζωγράφους Μανώλη Αναστασάκο και τους αδελφούς Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση.
Πρόκειται για το πρώτο από τα τρία γκράφιτι που παραδόθηκε σήμερα, Παρασκευή, από το υπουργείο Περιβάλλοντος σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Τα έργα αυτά εντάσσονται στη δράση «Εικαστικές Παρεμβάσεις στον Δημόσιο Χώρο» και αποτελούν πιλοτικό πρόγραμμα που σκοπό έχει τη μεταστροφή του κλίματος στην παλιά Αθήνα.
Η επιλογή των κτιρίων και των αντίστοιχων εικαστικών παρεμβάσεων προέκυψε μετά από αξιολόγηση από αντίστοιχες επιτροπές του υπουργείου Περιβάλλοντος και της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.
Το πιλοτικό πρόγραμμα θα συνεχιστεί με άλλες δύο εικαστικές παρεμβάσεις σε τοίχους πολυκατοικιών στην οδό Κριεζώτου και στην οδό Κασομούλη.
«Νο signal» θα είναι ο τίτλος του σχεδίου που θα κοσμήσει το κτίριο της οδού Κριεζώτου στο Σύνταγμα, στις παρυφές του Κολωνακίου. Το γκράφιτι θα αποτελείται από γεωμετρικά σχήματα που παραπέμπουν σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και συμβολίζει την επικοινωνία από την οποία απουσιάζει η ανθρώπινη επαφή.
Στα προσφυγικά του Νέου Κόσμου σε κτίριο της οδού Κασομούλη θα αποτυπωθεί ο μίτος της ζωής με πολύχρωμες μπάλες και μία αίσθηση γλυκιάς αισιοδοξίας που παραπέμπει στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Στην ασθμαίνουσα περιοχή της Ομόνοιας επιλέχθηκε να τοιχογραφηθεί μία εκδοχή του πίνακα του Άλμπρεχτ Ντύρερ «Χέρια που προσεύχονται».
Όμως, τα «Χέρια που προσεύχονται» στον τοίχο του ξενοδοχείου της Ομόνοιας δεν στρέφονται για προσευχή προς τον Θεό, όπως στο 1506, αλλά προς τα κάτω. Είναι σαν ο ίδιος ο Θεός να προσεύχεται για να σωθεί αυτή η πόλη και οι κάτοικοί της.
Το έργο με τίτλο «Praying for us» αποτελεί την καλλιτεχνική πρόταση του φοιτητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Παύλου Τσάκωνα και υλοποιήθηκε από τους ζωγράφους Μανώλη Αναστασάκο και τους αδελφούς Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση.
Πρόκειται για το πρώτο από τα τρία γκράφιτι που παραδόθηκε σήμερα, Παρασκευή, από το υπουργείο Περιβάλλοντος σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Τα έργα αυτά εντάσσονται στη δράση «Εικαστικές Παρεμβάσεις στον Δημόσιο Χώρο» και αποτελούν πιλοτικό πρόγραμμα που σκοπό έχει τη μεταστροφή του κλίματος στην παλιά Αθήνα.
Η επιλογή των κτιρίων και των αντίστοιχων εικαστικών παρεμβάσεων προέκυψε μετά από αξιολόγηση από αντίστοιχες επιτροπές του υπουργείου Περιβάλλοντος και της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.
Το πιλοτικό πρόγραμμα θα συνεχιστεί με άλλες δύο εικαστικές παρεμβάσεις σε τοίχους πολυκατοικιών στην οδό Κριεζώτου και στην οδό Κασομούλη.
«Νο signal» θα είναι ο τίτλος του σχεδίου που θα κοσμήσει το κτίριο της οδού Κριεζώτου στο Σύνταγμα, στις παρυφές του Κολωνακίου. Το γκράφιτι θα αποτελείται από γεωμετρικά σχήματα που παραπέμπουν σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και συμβολίζει την επικοινωνία από την οποία απουσιάζει η ανθρώπινη επαφή.
Στα προσφυγικά του Νέου Κόσμου σε κτίριο της οδού Κασομούλη θα αποτυπωθεί ο μίτος της ζωής με πολύχρωμες μπάλες και μία αίσθηση γλυκιάς αισιοδοξίας που παραπέμπει στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Ένας παράδεισος, στη μέση του Αιγαίου
Το Πάνω Κουφονήσι είναι το μικρότερο αλλά το πιο πυκνοκατοικημένο νησί των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων με 400 περίπου μόνιμους κατοίκους. Ενας οικισμός, η Χώρα, χτισμένη στα πρότυπα της κυκλαδικής αρχιτεκτονικής με ασβεστωμένα σοκάκια, γραφικά μαγαζάκια, με την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου -πολιούχου του νησιού-, μ' έναν παραδοσιακό ανεμόμυλο, με μπαράκια και ταβέρνες. Είναι και το Καρνάγιο, νοτίως του λιμανιού και της μαρίνας, με το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.
Στο νησί τις αποστάσεις τις καλύπτεις πεζοπορώντας ή ποδηλατώντας. Ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι δεν υπάρχουν, οπότε το όχημα είναι περιττό. Η μεγαλύτερη απόσταση είναι 4 χλμ., βορειοανατολικά του Πάνω Κουφονησίου. Εκεί είναι το Πορί, μεγάλη χρυσή αμμουδιά, από τις ωραιότερες των Κυκλάδων και ιδανική για wind surfing. Και αφού μιλάμε για παραλίες, οι μαγευτικές παραλίες του Κουφονησίου με τα σμαραγδένια τους νερά -τύφλα να έχει η Καραϊβική- δεν μπορεί παρά να σε ξελογιάσουν! Ο Παριανός απάνεμος κόλπος με αμμουδιά, η παραλία του λιμανιού με διαυγή ρηχά νερά, ανατολικά ο Φοίνικας (Xαρακόπου) χρυσή αμμουδιά με γαλαζοπράσινα νερά, ο Φανός (Δεύτερη), πιο κάτω μικροί όρμοι και στη συνέχεια, η δημοφιλέστατη Ιταλίδα (Πλατιά Πούντα) και το Ιταλιδάκι της.Βράχια που σχηματίζουν σπηλιές (σ.σ. η ονομασία Κουφονήσια προκύπτει από τις πολλές σπηλιές που υπάρχουν στις ακτές, καθώς το κύμα υποσκάπτει - "κουφώνει" τα νησιά), ανάμεσά τους η Πισίνα, μια φυσική κοιλότητα βράχων με κρυστάλλινα νερά, η σπηλιά με το "μάτι του διαβόλου", το Γάλα κ.ά.
Ενας πορθμός πλάτους 200 μ. χωρίζει το Πάνω από το Κάτω Κουφονήσι, το οποίο είναι σχεδόν ακατοίκητο, εκτός από ελάχιστες θερινές κατοικίες, μια ταβέρνα και το εκκλησάκι της Παναγίας στο μόλο, χτισμένο πάνω σε αρχαία ερείπια. Οι παραλίες του είναι επίσης σαγηνευτικές. Το Φυκιό, ο Δέτης, το Νερό και τα Πεζούλια είναι μερικές από αυτές.
Σε μαγνητίζει αυτός ο τόπος, ίσως γιατί σε απόσταση μόλις 1,5 ν.μ. βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του κυκλαδικού πολιτισμού, η μυστηριακή Κέρος, η κορυφογραμμή της οποίας διαγράφει μια γυναικεία μορφή, ξαπλωμένη νωχελικά στα νερά του Αιγαίου... Θέαμα μοναδικό, που αν το πετύχεις σε πανσέληνο θα σε μαγεύσει σίγουρα!
Κουφονήσια
Δυο κουκκίδες στο Αιγαίο πέλαγος, και συγκεκριμένα στο σύμπλεγμα των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων, είναι αρκετές για να σου κλέψουν την καρδιά! Τα Κουφονήσια -το Πάνω Κουφονήσι (ή απλώς Κουφονήσι) και το Κάτω, έκτασης 3,5 τ.χλμ. και 4,3 τ.χλμ. αντίστοιχα- βρίσκονται νοτιοανατολικά της Νάξου και δυτικά της Αμοργού, είναι τόσο μικρά αλλά με τόσες ομορφιές!Το Πάνω Κουφονήσι είναι το μικρότερο αλλά το πιο πυκνοκατοικημένο νησί των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων με 400 περίπου μόνιμους κατοίκους. Ενας οικισμός, η Χώρα, χτισμένη στα πρότυπα της κυκλαδικής αρχιτεκτονικής με ασβεστωμένα σοκάκια, γραφικά μαγαζάκια, με την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου -πολιούχου του νησιού-, μ' έναν παραδοσιακό ανεμόμυλο, με μπαράκια και ταβέρνες. Είναι και το Καρνάγιο, νοτίως του λιμανιού και της μαρίνας, με το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.
Στο νησί τις αποστάσεις τις καλύπτεις πεζοπορώντας ή ποδηλατώντας. Ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι δεν υπάρχουν, οπότε το όχημα είναι περιττό. Η μεγαλύτερη απόσταση είναι 4 χλμ., βορειοανατολικά του Πάνω Κουφονησίου. Εκεί είναι το Πορί, μεγάλη χρυσή αμμουδιά, από τις ωραιότερες των Κυκλάδων και ιδανική για wind surfing. Και αφού μιλάμε για παραλίες, οι μαγευτικές παραλίες του Κουφονησίου με τα σμαραγδένια τους νερά -τύφλα να έχει η Καραϊβική- δεν μπορεί παρά να σε ξελογιάσουν! Ο Παριανός απάνεμος κόλπος με αμμουδιά, η παραλία του λιμανιού με διαυγή ρηχά νερά, ανατολικά ο Φοίνικας (Xαρακόπου) χρυσή αμμουδιά με γαλαζοπράσινα νερά, ο Φανός (Δεύτερη), πιο κάτω μικροί όρμοι και στη συνέχεια, η δημοφιλέστατη Ιταλίδα (Πλατιά Πούντα) και το Ιταλιδάκι της.Βράχια που σχηματίζουν σπηλιές (σ.σ. η ονομασία Κουφονήσια προκύπτει από τις πολλές σπηλιές που υπάρχουν στις ακτές, καθώς το κύμα υποσκάπτει - "κουφώνει" τα νησιά), ανάμεσά τους η Πισίνα, μια φυσική κοιλότητα βράχων με κρυστάλλινα νερά, η σπηλιά με το "μάτι του διαβόλου", το Γάλα κ.ά.
Ενας πορθμός πλάτους 200 μ. χωρίζει το Πάνω από το Κάτω Κουφονήσι, το οποίο είναι σχεδόν ακατοίκητο, εκτός από ελάχιστες θερινές κατοικίες, μια ταβέρνα και το εκκλησάκι της Παναγίας στο μόλο, χτισμένο πάνω σε αρχαία ερείπια. Οι παραλίες του είναι επίσης σαγηνευτικές. Το Φυκιό, ο Δέτης, το Νερό και τα Πεζούλια είναι μερικές από αυτές.
Σε μαγνητίζει αυτός ο τόπος, ίσως γιατί σε απόσταση μόλις 1,5 ν.μ. βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του κυκλαδικού πολιτισμού, η μυστηριακή Κέρος, η κορυφογραμμή της οποίας διαγράφει μια γυναικεία μορφή, ξαπλωμένη νωχελικά στα νερά του Αιγαίου... Θέαμα μοναδικό, που αν το πετύχεις σε πανσέληνο θα σε μαγεύσει σίγουρα!
Αγγελιοφόρος
________________________________________
Λεονάρντο Ντα Βίντσι:Στις κόρες των ματιών της Μόνα Λίζα
φέρεται να έχει "κρύψει" τον "κώδικα"
Στο αινιγματικό της χαμόγελο αναζητούσαν το "μυστικό" της Μόνα Λίζα, στα μάτια της το βρήκανε!
Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες ιστορικούς της τέχνης, από την Εθνική Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ιταλίας, στο περίφημο πορτραίτο της Μόνα Λίζα, υπάρχει κρυμμένος ένας "κώδικας" ο οποίος αποτυπώνεται στα μάτια της!...
Συγκεκριμένα, στις κόρες των ματιών της, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, φέρεται να έχει "κρύψει" μικροσκοπικά γράμματα και αριθμούς, τα οποία αποκαλύφθηκαν με τη χρήση ειδικών τεχνικών υψηλής ακρίβειας!
Οι εμπειρογνώμονες πιστεύουν πως πρόκειται για κώδικα και ευελπιστούν πως - όταν θα τον ερμηνεύσουν- θα ανακαλύψουν τον πραγματικόκώδικα Da Vinci.
Τι "κρύβεται" στα μάτια της Μόνα Λίζα!
Ο ιστορικός τέχνης Σιλβάνο Βιντσέτι δήλωσε: "Στο δεξί μάτι φαίνονται τα γράμματα LV, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα αντιστοιχούν στο όνομα του καλλιτέχνη. Στο αριστερό μάτι, υπάρχουν επίσης σύμβολα αλλά είναι δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Μοιάζουν να είναι τα γράμματα C και Ε ή Β".
Και πρόσθεσε: "Με γυμνό μάτι τα σύμβολα δεν είναι εύκολο να τα δεις, αλλά με τα ειδικά όργανα είναι σαφώς ορατά. Γνωρίζουμε πως ο Ντα Βίντσι χρησιμοποιούσε σύμβολα, άρα είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει κάποιο μήνυμα από αυτόν."
Οι εμπειρογνώμονες διαπίστωσαν επίσης, τον αριθμό 72 ή ενδεχομένως, το γράμμα L και τον αριθμό 2, ζωγραφισμένα σε μια γέφυρα στο φόντο του πίνακα!
Πώς έφτασαν στον "κώδικα" των ματιών της!
Ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πώς τόσα χρόνια οι ιστορικοί τέχνης δεν είχαν ανακαλύψει τον "κώδικα" -δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος πίνακας έχει εξεταστεί εξονυχιστικά.
Οι εμπειρογνώμονες απαντούν ότι προχώρησαν στην ανάλυση των ματιών της Μόνα Λίζα με όργανα υψηλής ακρίβειας, όταν ανακάλυψαν ένα βιβλίο σε μαγαζί με αντίκες, στο οποίο αναφερόταν ότι υπάρχουν μικροσκοπικά κρυμμένα σύμβολα στο σημείο αυτό!
Η αποκάλυψη - που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από τις σελίδες του μπεστ σέλερ του Νταν Μπράουν "Κώδικας Ντα Βίντσι"- έχει ενθουσιάσει τους ιστορικούς τέχνης που ανυπομονούν να αποκρυπτογραφήσουν το μήνυμα του ιδιοφυούς καλλιτέχνη.
Θα τα καταφέρουν;
Συντάκτης: Ζησιάδη________________
Η γλώσσα, είναι μια από τις σημαντικότερες συνισταμένες του Πολιτισμού
καθώς και το κυριότερο όργανο διάσωσης αυτού.
Ας δούμε λοιπόν, εν συντομία, την ιστορία της Ελληνικής και το γιατί οι σύγχρονοι
Έλληνες κατέληξαν να γράφουν και να ομιλούν τη συγκεκριμένη "Νεοελληνική".
Τα Νεοελληνικά είναι η μετεξέλιξη της Αρχαίας Ελληνικής, η οποία προέρχεται
από το Ελληνικό παρακλάδι της Ινδοευρωπαϊκής.
Η παλαιότερη Ελληνική γραφή, έχει διασωθεί πάνω σε πήλινες πινακίδες που ανακαλύφθηκαν στα Ανάκτορα της Κνωσού. Ονομάστηκε Γραμμική Β και είναι συλλαβική.
Χρονολογείται από τη Μυκηναϊκή Περίοδο.
Στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 8ου αι. π.Χ., τα δείγματα γραφής,
από τα αριστερά προς τα δεξιά, βασίζονταν στο Φοινικικό αλφάβητο.
Ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής είναι ο πλησιέστερος του σημερινού.
Κατά τη διάρκεια της Κλασσικής Περιόδου η Ελλάδα ήταν διηρεμένη σε
πόλεις-κράτη που είχαν τη δική τους ιδιωματική διάλεκτο.
Οι δύο σημαντικότερες διάλεκτοι ήταν η Ιωνική και η Αττική. Βαθμιαία όμως,
λόγω της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος της Αθήνας
υπερίσχυσε η Αττική γλώσσα του Πλάτωνα.
Όμως γρήγορα ξεκίνησε μια διένεξη μεταξύ των Αττικιστών και των
αντιπάλων τους . Η διένεξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας
Κοινής διαλέκτου που εξαπλώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα στις
περισσότερες περιοχές. Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι η Κοινή επιλέχθηκε
από τον Μακεδόνα Βασιλιά Φίλιππο Β ως επίσημη διοικητική γλώσσα.
Ο δε υιός του Αλέξανδρος διδάχθηκε την Κοινή και συνέβαλε ουσιαστικά
στην διάδοσή της σε όλη τη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη
Μεσοποταμία και τη Περσία. Η Κοινή χρησιμοποιήθηκε και στη συγγραφή
της Καινής Διαθήκης και αποτελεί τη βάση των Μεσαιωνικών και των
μοντέρνων Ελληνικών.
Τις παραμονές της Εθνικής Παλιγγενεσίας, μεγάλη βαρύτητα δόθηκε
στο γλωσσικό ζήτημα από τους Έλληνες διανοούμενους που ονειρεύονταν
καινοτόμες Συνταγματικές διατάξεις για ένα μελλοντικό Ελληνικό
ελεύθερο Κράτος, καθόσον αποτελούσε μαζί με την Ορθόδοξη πίστη
τον σημαντικότερο παράγοντα ενοποίησης του έθνους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) λαμβάνοντας υπόψη τις ενστάσεις των
αρχαϊστών αλλά και των υπερασπιστών της "χυδαϊκής" καθομιλουμένης
πρότεινε μια μέση οδό.
Παρά ταύτα πολλοί λόγιοι αντέδρασαν οξύτατα στις θεωρίες του και το έθνος
χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα: τους "Κοραϊστές" και τους "Αντικοραϊστές".
Με την σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους του 1822 έπρεπε να βρεθεί μια
λύση στο γλωσσικό ζήτημα. Οι Αρχαϊστές ξαναπρώτειναν τη χρήση της
γλώσσας του Πλάτωνα στη διοίκηση, επηρεασμένοι και από τις γλωσσικές
θεωρίες του Διαφωτισμού, σύμφωνα με τις οποίες η καθιέρωση της
Αττικής θα εξασφάλιζε ανάλογες πνευματικές επιδόσεις. Όμως η επιστροφή
στη γλώσσα της κλασικής αρχαιότητας ήταν πρακτικά αδύνατη.
Εν τέλει κυριάρχησε η συμβατική πρόταση του Κοραή: οι λόγιοι πήραν τη
γλώσσα του λαού, της έδωσαν κανόνες, την διόρθωσαν και τη καθάρισαν,
δημιουργώντας τη "καθαρεύουσα", το εκφραστικό όργανο του κράτους.
Θλιβερό αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν όμως η δημιουργία μιας
άναρχης διγλωσσίας: της δημοτικής (η γλώσσα του λαού, του εμπορίου)
και της καθαρεύουσας (ο γραπτός λόγος του Δημοσίου, της εκπαίδευσης).Κατά τη διάρκεια του 20ου αι. το γλωσσικό ζήτημα πήρε πολιτικές διαστάσεις.
Ακαδημαϊκοί υπερασπιστές της δημοτικής αναγκάστηκαν να παραιτηθούν
και κατά καιρούς διοργανώνονταν ακόμη και εκδηλώσεις κατά ή υπέρ της
καθαρεύουσας. Η δημοτική θεωρήθηκε προοδευτική, "αριστερή" επιλογή,
ενώ η καθαρεύουσα συντηρητική, "δεξιά" επιλογή.
Μετά τη κατάρρευση της Χούντας η δεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας
καθιέρωσε τη δημοτική ως γλώσσα της εκπαίδευσης και της διοίκησης.
Το 1982 η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε το μονοτονικό.
Εχθρικές αντιδράσεις απέναντι στη νέα γλωσσική πραγματικότητα της χώρας
υπήρξαν πολλές και προήλθαν από όλους τους κύκλους. Σήμερα,
(αν και πλέον οι διαφορές τόσο στη γραπτή, όσο και στη προφορική γλώσσα
τείνουν να περιοριστούν) οι πιο ηλικιωμένοι συνεχίζουν να διανθίζουν με
καθαρευουσιάνικα στοιχεία τον λόγο τους και οι νέοι πλάθουν το δικό τους
λεξιλόγιο. Επίσης παρατηρούνται ορισμένες διαλεκτικές ιδιαιτερότητες και
προφορές στον ελληνόφωνο χώρο (Κρητική διάλεκτος, Ποντιακή, κ.τ.λ.).
________________________________________
Λεονάρντο Ντα Βίντσι:Στις κόρες των ματιών της Μόνα Λίζα
φέρεται να έχει "κρύψει" τον "κώδικα"
Στο αινιγματικό της χαμόγελο αναζητούσαν το "μυστικό" της Μόνα Λίζα, στα μάτια της το βρήκανε!
Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες ιστορικούς της τέχνης, από την Εθνική Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ιταλίας, στο περίφημο πορτραίτο της Μόνα Λίζα, υπάρχει κρυμμένος ένας "κώδικας" ο οποίος αποτυπώνεται στα μάτια της!...
Συγκεκριμένα, στις κόρες των ματιών της, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, φέρεται να έχει "κρύψει" μικροσκοπικά γράμματα και αριθμούς, τα οποία αποκαλύφθηκαν με τη χρήση ειδικών τεχνικών υψηλής ακρίβειας!
Οι εμπειρογνώμονες πιστεύουν πως πρόκειται για κώδικα και ευελπιστούν πως - όταν θα τον ερμηνεύσουν- θα ανακαλύψουν τον πραγματικόκώδικα Da Vinci.
Τι "κρύβεται" στα μάτια της Μόνα Λίζα!
Ο ιστορικός τέχνης Σιλβάνο Βιντσέτι δήλωσε: "Στο δεξί μάτι φαίνονται τα γράμματα LV, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα αντιστοιχούν στο όνομα του καλλιτέχνη. Στο αριστερό μάτι, υπάρχουν επίσης σύμβολα αλλά είναι δύσκολο να τα διακρίνει κανείς. Μοιάζουν να είναι τα γράμματα C και Ε ή Β".
Και πρόσθεσε: "Με γυμνό μάτι τα σύμβολα δεν είναι εύκολο να τα δεις, αλλά με τα ειδικά όργανα είναι σαφώς ορατά. Γνωρίζουμε πως ο Ντα Βίντσι χρησιμοποιούσε σύμβολα, άρα είμαστε σίγουροι ότι υπάρχει κάποιο μήνυμα από αυτόν."
Οι εμπειρογνώμονες διαπίστωσαν επίσης, τον αριθμό 72 ή ενδεχομένως, το γράμμα L και τον αριθμό 2, ζωγραφισμένα σε μια γέφυρα στο φόντο του πίνακα!
Πώς έφτασαν στον "κώδικα" των ματιών της!
Ένα από τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πώς τόσα χρόνια οι ιστορικοί τέχνης δεν είχαν ανακαλύψει τον "κώδικα" -δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος πίνακας έχει εξεταστεί εξονυχιστικά.
Οι εμπειρογνώμονες απαντούν ότι προχώρησαν στην ανάλυση των ματιών της Μόνα Λίζα με όργανα υψηλής ακρίβειας, όταν ανακάλυψαν ένα βιβλίο σε μαγαζί με αντίκες, στο οποίο αναφερόταν ότι υπάρχουν μικροσκοπικά κρυμμένα σύμβολα στο σημείο αυτό!
Η αποκάλυψη - που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από τις σελίδες του μπεστ σέλερ του Νταν Μπράουν "Κώδικας Ντα Βίντσι"- έχει ενθουσιάσει τους ιστορικούς τέχνης που ανυπομονούν να αποκρυπτογραφήσουν το μήνυμα του ιδιοφυούς καλλιτέχνη.
Θα τα καταφέρουν;
Συντάκτης: Ζησιάδη________________
Η γλώσσα, είναι μια από τις σημαντικότερες συνισταμένες του Πολιτισμού
καθώς και το κυριότερο όργανο διάσωσης αυτού.
Ας δούμε λοιπόν, εν συντομία, την ιστορία της Ελληνικής και το γιατί οι σύγχρονοι
Έλληνες κατέληξαν να γράφουν και να ομιλούν τη συγκεκριμένη "Νεοελληνική".
Τα Νεοελληνικά είναι η μετεξέλιξη της Αρχαίας Ελληνικής, η οποία προέρχεται
από το Ελληνικό παρακλάδι της Ινδοευρωπαϊκής.
Η παλαιότερη Ελληνική γραφή, έχει διασωθεί πάνω σε πήλινες πινακίδες που ανακαλύφθηκαν στα Ανάκτορα της Κνωσού. Ονομάστηκε Γραμμική Β και είναι συλλαβική.
Χρονολογείται από τη Μυκηναϊκή Περίοδο.
Στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 8ου αι. π.Χ., τα δείγματα γραφής,
από τα αριστερά προς τα δεξιά, βασίζονταν στο Φοινικικό αλφάβητο.
Ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής είναι ο πλησιέστερος του σημερινού.
Κατά τη διάρκεια της Κλασσικής Περιόδου η Ελλάδα ήταν διηρεμένη σε
πόλεις-κράτη που είχαν τη δική τους ιδιωματική διάλεκτο.
Οι δύο σημαντικότερες διάλεκτοι ήταν η Ιωνική και η Αττική. Βαθμιαία όμως,
λόγω της πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος της Αθήνας
υπερίσχυσε η Αττική γλώσσα του Πλάτωνα.
Όμως γρήγορα ξεκίνησε μια διένεξη μεταξύ των Αττικιστών και των
αντιπάλων τους . Η διένεξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας
Κοινής διαλέκτου που εξαπλώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα στις
περισσότερες περιοχές. Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι η Κοινή επιλέχθηκε
από τον Μακεδόνα Βασιλιά Φίλιππο Β ως επίσημη διοικητική γλώσσα.
Ο δε υιός του Αλέξανδρος διδάχθηκε την Κοινή και συνέβαλε ουσιαστικά
στην διάδοσή της σε όλη τη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, τη Συρία, τη
Μεσοποταμία και τη Περσία. Η Κοινή χρησιμοποιήθηκε και στη συγγραφή
της Καινής Διαθήκης και αποτελεί τη βάση των Μεσαιωνικών και των
μοντέρνων Ελληνικών.
Τις παραμονές της Εθνικής Παλιγγενεσίας, μεγάλη βαρύτητα δόθηκε
στο γλωσσικό ζήτημα από τους Έλληνες διανοούμενους που ονειρεύονταν
καινοτόμες Συνταγματικές διατάξεις για ένα μελλοντικό Ελληνικό
ελεύθερο Κράτος, καθόσον αποτελούσε μαζί με την Ορθόδοξη πίστη
τον σημαντικότερο παράγοντα ενοποίησης του έθνους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833) λαμβάνοντας υπόψη τις ενστάσεις των
αρχαϊστών αλλά και των υπερασπιστών της "χυδαϊκής" καθομιλουμένης
πρότεινε μια μέση οδό.
Παρά ταύτα πολλοί λόγιοι αντέδρασαν οξύτατα στις θεωρίες του και το έθνος
χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα: τους "Κοραϊστές" και τους "Αντικοραϊστές".
Με την σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους του 1822 έπρεπε να βρεθεί μια
λύση στο γλωσσικό ζήτημα. Οι Αρχαϊστές ξαναπρώτειναν τη χρήση της
γλώσσας του Πλάτωνα στη διοίκηση, επηρεασμένοι και από τις γλωσσικές
θεωρίες του Διαφωτισμού, σύμφωνα με τις οποίες η καθιέρωση της
Αττικής θα εξασφάλιζε ανάλογες πνευματικές επιδόσεις. Όμως η επιστροφή
στη γλώσσα της κλασικής αρχαιότητας ήταν πρακτικά αδύνατη.
Εν τέλει κυριάρχησε η συμβατική πρόταση του Κοραή: οι λόγιοι πήραν τη
γλώσσα του λαού, της έδωσαν κανόνες, την διόρθωσαν και τη καθάρισαν,
δημιουργώντας τη "καθαρεύουσα", το εκφραστικό όργανο του κράτους.
Θλιβερό αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν όμως η δημιουργία μιας
άναρχης διγλωσσίας: της δημοτικής (η γλώσσα του λαού, του εμπορίου)
και της καθαρεύουσας (ο γραπτός λόγος του Δημοσίου, της εκπαίδευσης).Κατά τη διάρκεια του 20ου αι. το γλωσσικό ζήτημα πήρε πολιτικές διαστάσεις.
Ακαδημαϊκοί υπερασπιστές της δημοτικής αναγκάστηκαν να παραιτηθούν
και κατά καιρούς διοργανώνονταν ακόμη και εκδηλώσεις κατά ή υπέρ της
καθαρεύουσας. Η δημοτική θεωρήθηκε προοδευτική, "αριστερή" επιλογή,
ενώ η καθαρεύουσα συντηρητική, "δεξιά" επιλογή.
Μετά τη κατάρρευση της Χούντας η δεξιά κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας
καθιέρωσε τη δημοτική ως γλώσσα της εκπαίδευσης και της διοίκησης.
Το 1982 η σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καθιέρωσε το μονοτονικό.
Εχθρικές αντιδράσεις απέναντι στη νέα γλωσσική πραγματικότητα της χώρας
υπήρξαν πολλές και προήλθαν από όλους τους κύκλους. Σήμερα,
(αν και πλέον οι διαφορές τόσο στη γραπτή, όσο και στη προφορική γλώσσα
τείνουν να περιοριστούν) οι πιο ηλικιωμένοι συνεχίζουν να διανθίζουν με
καθαρευουσιάνικα στοιχεία τον λόγο τους και οι νέοι πλάθουν το δικό τους
λεξιλόγιο. Επίσης παρατηρούνται ορισμένες διαλεκτικές ιδιαιτερότητες και
προφορές στον ελληνόφωνο χώρο (Κρητική διάλεκτος, Ποντιακή, κ.τ.λ.).
Σχόλια