Το βλέμμα του φόβου και η χαμένη τιμή του συστήματος. ( Διαβάστε το, αξίζει! )

         

Χειρτερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και κατα λήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου. Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπί τι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπή- σει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σε νάριο; Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να κατα- λάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομ ματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθο ράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η με Breaking News Πλανήτης Ζούκερμπεργκ Το Facebook μπορεί να μη μας απασχολεί και τόσο, αλλά σε λίγο καιρό θ’ αποτελεί τον πρώτο παγκόσμιο παρατηρητή συμπεριφορών. Και θα είναι ιδιωτικός. Aπό τον Σταύρο Διοσκουρίδη Οι αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του Facebook, όταν αυτές συμβαίνουν, γίνονται πρώτη είδηση παγκοσμίως. Μπορεί, όπως είναι επόμενο, στη χώρα μας να μας ενδιαφέρει τι θα γίνει με την τρόικα και την κυβέρνηση, αλλά μπορεί να μην έχετε αντιληφθεί ότι το εν λόγω κοινωνικό δίκτυο αφορά περίπου ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους, από τους οποίους το 90% είναι κάτι παραπάνω από ενεργοί. Ελληνικά μιλάνε περίπου 3,5 εκατομμύρια χρήστες. Όσο και να κάνει θραύση το «εξισωτικό» Τwitter ή να συζητιούνται το tumblr και το instagram, το Facebook είναι μακράν το πιο επιδραστικό κοινωνικό δίκτυο των ημερών μας. Αυτό δεν το δείχνει μόνο η δημοτικότητά του αλλά και η σταθερότητά του. Όποιος αντί παλος και να έχει βρεθεί απέναντί του, δεν έχει καταφέρει τίποτα περισσότερο από κάποιες μέρες δημοσιότητας. Έχει κανείς Diaspora; Ποιος θυμάται σήμερα το Google Plus; Όσο αφορά τις νέες αλλαγές, πέραν του ότι έφεραν στο «μαγαζί» τους περίφημους κύ- κλους φίλων του Google Plus, κάπως καμου- φλαρισμένους, ξανα-διέλυσαν το chat και το message (όλα αποθηκεύονται) και άλλαξαν τα φώτα στο timeline. Eκεί είναι και η μεγάλη διαφορά. Δημιουργώντας ο Ζούκερμπεργκ το Lifetime, όπου θα ταξινομήσει χρονολογικά όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του κάθε χρήστη, επεμβαίνει για πρώτη φορά και σε τόσο μεγάλο βαθμό στο προφίλ των χρηστών. Μέχρι τώρα αμφισβητούσε μόνο την έννοια της ιδιωτικότητας και το έκανε ορθά. «Πρέπει να αναλύσουμε και πάλι τα όρια των προσωπι- κών δεδομένων, τη στιγμή που εκατομμύρια χρήστες τα εκθέτουν με τόση ευκολία», έχει δηλώσει, μέσες άκρες, κατά καιρούς. Αλλά μέχρι τώρα δινόταν λανθασμένα η εντύπωση πως το προφίλ είναι κάτι που ανήκει στον χρήστη και αυτός το κάνει ό,τι θέλει. Ο mr Facebook, με τη νέα του κίνηση, ξεκαθαρίζει κάτι που το αναφέρει και στους όρους χρήσης. Ό,τι κάνετε μέσα στο Facebook τού ανήκει και το διαχειρίζεται όπως επιθυμεί αυτός. Ξεθάβει και χρησιμοποιεί τις φωτογραφίες μας όπως θέλει, πουλά την καταναλωτική μας κίνηση κι εκμεταλλεύεται το προφίλ μας. Με τη συγκα τάθεσή μας,πάντα. Δεν είμαι κινδυνολάγνος, ούτε θα σβήσω τον λογαριασμό που έχω στο Facebook. Απλώς, μπορεί ν’ αρχίσω να σκέφτομαι λίγο παραπάνω τι θα προσφέρω και τι όχι σε μια εταιρεία που σε λίγο καιρό θα ελέγχει τη συ μπεριφορά και την καθημερινότητα ολόκλη- ρου του πλανήτη. γάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανε πάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγό ρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε; Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γει τονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μα νικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρί- σκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο. Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανο- νικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσι μος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους. Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φο ράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσια στικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισ σότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι. Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επι δοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά. Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμω- ρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλά- βουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπι ταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δί καια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών. Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις. Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυ τούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξι οπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρ- νουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα. Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συ- ντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε. 
Κώστας Βαξεβάνης,περιοδικό lIfo 
Για την αντιγραφή: ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΚΙ