Οι δύο Ελλάδες

                  
Του Σπύρου Σεραφείμ
Ο τέως Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κ. Γιώργος Παπανδρέου, από το βήμα της Βουλής, την Τρίτη 15 Νοεμβρίου, έκανε έναν απολογισμό του έργου της κυβέρνησής του, επισημαίνοντας πως αν οι θυσίες του Ελληνικού λαού δεν είχαν γίνει, σήμερα δεν θα ήμασταν όρθιοι, ζωντανοί, στη σκηνή, σα ροκ συγκρότημα.
Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, σε οικονομικό αδιέξοδο έχουν οδηγηθεί τα μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία, με ορατό το ενδεχόμενο να μη βρεθούν - τελικώς - τα απαραίτητα κονδύλια για την καταβολή των συντάξεων του μηνός Δεκεμβρίου, οι οποίες καταβάλλονται το τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Βλέπεις, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά μπορεί να έχει οικονομικά αδιέξοδα. Η ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας και οι διοικήσεις των ταμείων ΙΚΑ και ΟΑΕΕ αναζητούν άμεσα 450 εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να καταβληθούν εγκαίρως οι συντάξεις και τα δώρα του Δεκεμβρίου.
Την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου πρόκειται να επαναληφθεί σύσκεψη του Υπουργού Εργασίας κ. Γ. Κουτρουμάνη, με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών κ. Φ. Σαχινίδη, για να αναζητηθούν κονδύλια στον προϋπολογισμό ώστε να αποφευχθεί η…«στάση πληρωμών» των ασφαλιστικών ταμείων. Το κατά πόσο θα πληρωθούν ή όχι οι συντάξεις του Δεκεμβρίου, θα εξαρτηθεί από τις απαντήσεις του κ. Σαχινίδη. Φυσικά και το ευχόμαστε όλοι αυτό.
Μέσα στο ίδιο κείμενο που διαβάσατε, όμως, υπάρχουν τουλάχιστον δυο διαφορετικές αναγνώσεις, επί του ιδίου θέματος. Από τη μια ο κ. Παπανδρέου - του οποίου ποτέ δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις - ισχυρίζεται ότι είμαστε ακόμα όρθιοι, από τις δικές μας θυσίες, αλλά ο ίδιος δεν ξέρει πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό. Από την άλλη πλευρά του φεγγαριού, εκεί που δεν έχει καθόλου ρομαντισμό, υπάρχουν όλοι εκείνοι που έχουν νιώσει τη θυσία στο πετσί τους και που ξέρουν πώς είναι να τα φέρνεις δύσκολα πέρα: Στην προκειμένη περίπτωση, είναι οι συνταξιούχοι, δηλαδή η μάνα σου, ο πατέρας σου, οι γονείς μου. Από τη μία είναι ο κ. Παπανδρέου - το λέω και πάλι, τυχαίο το παράδειγμα, καταλαβαίνετε τι εννοώ - κι από την άλλη είναι ο πατέρας μου, επίσης τυχαίο το παράδειγμα, που δεν ξέρει αν θα πάρει τη σύνταξή του στο τέλος του μήνα που διανύουμε.
Ζούμε, λοιπόν, σε δύο Ελλάδες. Σε αυτή που δεν ξέρει πώς ζουν οι άλλοι και σε εκείνη που οι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν, με άγχος, με στερήσεις, με αγωνία για το αύριο. Επιτυχία, λοιπόν, για έναν πολιτικό θα είναι - κάποτε - να καταλάβει το πώς ακριβώς ζουν οι άνθρωποι σήμερα.
Μέχρι τότε, αυτές θα είναι οι δύο Ελλάδες, λοιπόν. Πειράζει που δεν επιλέγω καμία από αυτές;

Protagon