Σήμερα, ο όρος παράδοση δοκιμάζεται. Κι αυτό οφείλεται σ’ ένα μεγάλο βαθμό στην άγνοια σχετικά με το νόημα και τη σημασία της. Πολλοί είναι εκείνοι που ταυτίζουν εσφαλμένα την παράδοση με το συντηρητισμό και τον πουριτανισμό. Η παράδοση δεν είναι κάτι στατικό, μουσειακό υλικό προς διαφύλαξη, αλλά αντιθέτως, μία δυναμική έννοια, μία συνέχεια. Με άλλα λόγια, δεν είναι ό,τι θα λάβουμε αλλά ό,τι θα παραδώσουμε. Διακοπή της παράδοσης σημαίνει ανακοπή της προόδου, αποκοπή της εθνικής συνείδησης απ’ τις τροφοδότρες μήτρες του παρελθόντος. Σύμφωνα με τον Δημήτρη Φωτιάδη, λαός που χάνει την επαφή με την παράδοσή του, είναι σαν τον άνθρωπο που χάνει τη μνήμη του. Ζει σ’ ένα κόσμο που του είναι άγνωστος. Κι αυτό γιατί καθετί που υπάρχει γύρω μας νοηματοδοτείται και σηματοδοτείται από το χθες.Παράδοση, λοιπόν, είναι το θεμέλιο της εθνικής και κοινωνικής μας υπόστασης. Αποτελεί την κληρονομιά του κάθε λαού, η οποία προσδιορίζει τόσο το χαρακτήρα του όσο και το μέλλον του. Μαρτυρεί την ιστορική του συνέχεια κα επιδρά γενικότερα στη διαμόρφωση του ύφους και του ήθους του. Τροφοδοτεί, επίσης, την εθνική συνείδηση και μνήμη των ατόμων με τροφή πατριωτικού, θρησκευτικού, ηθικού και γενικά πνευματικού περιεχομένου.
Σχόλια