Σαν τα μούτρα μας

   
Από φοιτητής, θυμάμαι, τον εαυτό μου, στα διάφορα πηγαδάκια στο χωριό,
να ακούγεται το "παράπονο", πως τίποτα δε γίνεται στο χωριό και όλοι
έχουν πέσει με τα μούτρα στο Φαληράκι.
Καμιά εκδήλωση, κανένας χορός, καμιά σημασία, στον τόπο που μας γέννησε
και μας μεγάλωσε. Πέρασαν τα χρόνια και εδώ και μερικά, κάτι κουνιέται στο
χωριό πάλι, κάτι γίνεται που να μυρίζει χωριό, που να μυρίζει τόπο.
Άλλαξαν πάλι τα πράματα μπήκαν νέα παιδιά με όρεξη, μεράκι και κέφι,
να προσφέρουν στους εαυτούς και στο χωριό τους, μια στάλα από τη δική τους
ενέργεια. Συνεργάζονται, προσπαθούν, λανθάνουν μα και πετυχαίνουν.
Σε δύσκολους καιρούς, επανέφεραν το γλέντι και το κέφι του καρναβαλιού,
θέσπισαν ξανά το κυνήγι του θησαυρού και ξεκίνησαν μια νέα προσπάθεια για τις
μέρες των γιορτών. Κρίμα να μη συμμετέχουμε, κρίμα να μη συνπροσπαθούμε.
Όλοι εμείς Καλυθενοί, που τα προηγούμενα χρόνια μουρμουρούσαμε
πως δεν κουνιέται φύλλο στο χωριό, τώρα γυρνούμε την πλάτη σ΄αυτό που γίνεται.
Ακόμα και λάθος να είναι κάποια πράματα,  αν δε συμμετέχουμε, πάλι λάθος θα γίνονται
ή δε θα γίνονται καθόλου.
Ομφαλός