Εισαγωγή, για τον Απόλλωνα

Η ζωή μας σ΄ένα τόπο, χαρακτηρίζεται και προσδιορίζεται, από τη κοινωνική και ατομική συμπεριφορά μας. Η κοινωνική υπερκαλύπτει και υποσκελίζει την ατομική, όταν ο τόπος στον οποίο ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, είναι τόπος μικρός και ο ένας είναι σχεδόν συγγενής με τον άλλο. Σε τόπους μικρούς-κλειστούς όπως συνηθίζεται να λέγεται, ο ένας γνωρίζει τον άλλο, απ΄έξω κι ανακατωτά, ακόμα κι αν ο άλλος, πασχίζει να δείχνει πως είναι κάτι άλλο, από αυτό που είναι. Μέχρις εδώ, όλα καλά κι Άγια. Η κοινωνία ζει και πάλλεται, δημιουργώντας τους δικούς της "άγραφους" κανόνες, που με τον καιρό επιβάλλονται και εθιμοτυπούνται, σαν κοινωνική συμπεριφορά. Όταν η κοινωνία του τόπου αυτού, τακτοποιήσει τα του εθιμικού και νιώθει "ασφαλής" με τα του οίκου της, χαλαρώνει τους κανόνες που τη διέπουν και επιτρέπει στα όρια του ανεκτού, νέους φρέσκους κανόνες, που αν αντέξουν στο πέρασμα του χρόνου, με τη σειρά τους γίνονται έθιμο και ούτω καθ΄εξής. Και πάλι μέχρις εδώ, καλά κι Άγια. Το πρόβλημα, αρχίζει να δημιουργείται, όταν η κοινωνία δεν προλαβαίνει να αντιληφθεί και να επεξεργαστεί, πολλούς νέους κανόνες και συμπεριφορές ταυτόχρονα και αρχίζει να "χαλαρώνει" τους δεσμούς της και να "χάνει" τα έθιμα που με τόσο κόπο είχε καταφέρει να αποκτήσει.

Τότε η ατομική συμπεριφορά, υπερισχύει της κοινωνικής, ακόμα κι αν η κοινωνία εξακολουθεί να είναι "κλειστή", όπως συνηθίζουμε να λέμε. Στην κοινωνική αυτή "κατάσταση", βρίσκουν ευκαιρία τα μέλη, να αναδείξουν πλέον αυτό που δεν είναι, σε αυτό που θέλουν να δείχνουν πως είναι. Και μέχρις εδώ, πάει στο διάολο. Το πρόβλημα όμως γίνεται κοινωνικό, όταν κι ο άλλος (στον οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή), αποδέχεται πως αυτός είναι κάποιος άλλος- αυτός που παρουσιάζεται - και όχι αυτός που είναι. Τότε η κοινωνία, χάνει το εθιμικό της κεκτημένο και μπαίνει σ΄ ένα κύκλο αβεβαιότητας και αποπροσανατολισμού, κύκλο από τον οποίο, θα περάσουν χρόνια μέχρι να βγει. Σ΄ ένα τέτοιο κύκλο ζούμε αυτή την περίοδο, στη μικρή μας κοινωνία και τα συμβάντα στον Απόλλωνα Καλυθιών, που μόνο απαράδεκτα λείαν επιεικώς μπορούν να χαρακτηριστούν, αντικατοπτρίζουν πλήρως το εθιμικό της μικρής μας κοινωνίας, μιας κι αυτοί που ασχολούνται με αυτό, προτιμούν να δείχνουν αυτό που θέλουν να δείχνουν κι όχι αυτό που πραγματικά είναι. Και το χειρότερο, όλοι εμείς, αποδεχόμαστε  αυτή την υποκρισία, γιατί προφανώς κι εμείς, είμαστε το ίδιο υποκριτές.

Σ΄αυτή τη μικρή "κλειστή" κοινωνία που ζούμε κι όλοι γνωρίζουμε τον άλλο απ΄έξω κι ανακατωτά, όταν επιτρέπουμε αυτά να συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο, που είναι χώρος άθλησης και ψυχαγωγίας, 

τότε και το ποδόσφαιρο που βλέπουμε, είναι σκέτη υποκρισία.       

                                                                                                               Ομφαλός