Γιάννης Μπέζος

Από protagon

 

Κατ’ αρχήν, για να πιάσουμε πρώτα τα πιο σημαντικά, η συνεχής έκθεση του Μπέζου σε κωμωδίες και, κυρίως, σήριαλ τεράστιας ακροαματικότητας άφησε ανέγγιχτη την υποκριτική εξέλιξη και τεχνική του. Τον κοίταζα πέρυσι με ανοιχτό το στόμα από θαυμασμό να παίζει στο Εθνικό τον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σαν έναν γερασμένο, παραιτημένο επιβήτορα και απορούσα γιατί δεν σφάζονται στη ποδιά του όλοι οι σκηνοθέτες. Θυμήθηκα το 1987, που μουπρωτόκανε «κλικ», πολύ νέος, γοητευτικός και στυλάτα αστείος πρωταγωνιστώντας σε μια από τις περίεργες, κουλτουριάρικες κομεντί του Νίκου Παναγιωτόπουλου, τη «Γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα».

Αυτός, όμως, ο ηθοποιός με τα πολλά προσόντα και την μεγάλη γκάμα προτίμησε ακομπλεξάριστα να ακολουθήσει έναν δρόμο πιο λαϊκό. Καθιερώθηκε σιγά-σιγά και επιβλήθηκε ως θιασάρχης, σκηνοθέτης και, φυσικά, πρώτο τηλεοπτικό κασέ με ρόλους αβανταδόρικους, σαν τον αξιολάτρευτο ομοφυλόφιλο Γιάννη στους «Απαράδεκτους» και τον αχώνευτο καρδιοκατακτητή Δόγκανο στο «Εκείνες κι εγώ». Πάντα, όμως, ακόμα και στις εποχές της μεγαλύτερης δημοφιλίας του, παρέμενε μια αξιοθαύμαστη εξαίρεση στην Ελληνική show business. Και δεν εννοώ ότι πρόσεχε απλώς το ρεπερτόριό του (πολύς Μολιέρος, ας πούμε) και τις παραστάσεις του, ούτε ότι δεν κολάκευσε ποτέ κανέναν, ούτε καν το τηλεοπτικό κοινό, που τόσα του χρωστούσε («Ο κόσμος γελάει ηλιθιωδώς με απίστευτες ανοησίες», έλεγε). 

Εννοώ ότι διατήρησε την προσωπική του ακεραιότητα, δεν την προσάρμοσε στο λάϊφ στάϊλ του χώρου του. Ήταν πάντα απόμακρος από τους δημοσιογράφους (δεν θυμάμαι να ζήτησε ποτέ ο ίδιος ή οι δημόσιες σχέσεις του συνέντευξη). Ήταν πάντα υπερβολικά αυστηρός και μετρημένος. Αν έπινες έναν καφέ μαζί του, ούτε που σού πέρναγε από το μυαλό ότι την επόμενη φορά θα τόλμαγες να περάσεις στον ενικό και να τον αποκαλέσεις Γιάννη. Τι ανακούφιση και ευλογία να υπάρχει μέσα στο χαζοχαρούμενο και σαχλά αγαπησιάρικο πλήθος του μέιν στριμ θεάματος, ένας τόσο σοβαρός και συντηρητικός άνθρωπος, που ξαφνικά πήδαγε πάνω στη σκηνή και το΄ριχνε στον χορό και το τραγούδι σαν το πιο μπριλάντε αστέρι του Broadway. 

Ναι, ταιριάζει πολύ στον Φώτη Κουβέλη ο Γιάννης Μπέζος. Μακάρι να μπορούσε να του δώσει και λίγη από την σκηνική του πείρα και σοφία. Ο καλός πολιτικός, όπως και ο καλός ηθοποιός, δεν πρέπει να φοβάται μήπως κάτι τις το «ταπεινό» αλλοιώσει την καθαρότητά του, την ιδανική εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Εκτός από τον Μολιέρο και τον Αριστοφάνη, υπάρχουν ο Πρετεντέρης και η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Εκτός από την συνεχή κριτική σε ένα κράτος υπό διάλυση, υπάρχει και η συμμετοχή στην επανίδρυσή του. Γιατί σ’ αυτές τις εκλογές, μη γελιόμαστε, αυτό είναι το μόνο στοίχημα.

Ομφαλός