Καθείς και το μπόι του

protagon 

Σε οποιονδήποτε αγώνα έχεις να δώσεις πρέπει να μετράς δυο πράγματα: πρώτα το μπόι σου και μετά τις συμμαχίες σου. Ας το δούμε με δυο άκρως επίκαιρα παραδείγματα, που σχετίζονται με την Ιταλία.

Παράδειγμα πρώτο από το ποδόσφαιρο: πριν από τον πρόσφατο αγώνα Ελλάδας-Γερμανίας, η μισή Ελλάδα είχε κοντέψει να πιστέψει ότι «θα τους πατούσαμε κάτω» τους Γερμανούς, επειδή «η Ελληνική ψυχή» κλπ.κλπ. Σε αντίθεση με τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι, γνωρίζοντας τα μεγέθη και τις δυνάμεις τους, ήταν συνετοί και μετρημένοι στις δηλώσεις τους, η πλειονότητα των Ελληνικών μέσων ενημέρωσης είχε αναγάγει τον αγώνα περίπου σε εθνικό θέμα. Ακολουθώντας ορισμένα λαϊκίστικα Γερμανικά μέσα, τα περισσότερα Ελληνικά έπαιζαν στο ίδιο γήπεδο, με βασικό μοτίβο το σύνθημα «ετσι βαράνε (αλλιώς είναι η λέξη) αυτοί που σας χρωστάνε». Το αποτέλεσμα το ξέρουμε.Φυσιολογικό και λογικό.
Και στον αθλητισμό πρέπει να μετράς το μπόι σου πριν μιλήσεις. Κι αν τύχει και αυτόαποδειχθεί μεγαλύτερο, τόσο το καλύτερο. Οι Ιταλοί δεν έχουν τα ίδια προβλήματα που έχουμε εμείς με τους Γερμανούς (πολιτικά), αλλά ποδοσφαιρικά ξέρουν να τους αντιμετωπίζουν. Όταν ξεκίνησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, η Ιταλία δεν ήταν καθόλου μεταξύ των φαβορί. Κι όταν έπεσε στον ημιτελικό με την Γερμανία, αουτσάιντερ ήταν. Χωρίς υπερφίαλες δηλώσεις μπήκαν στο γήπεδο και «τους πάτησαν κάτω». Όπως δεν μπορέσαμε να κάνουμε εμείς οι λογάδες και πολυλογάδες.
Δεύτερο παράδειγμα από την πολιτική: στη σύνοδο κορυφής, που έληξε χτες, σημειώθηκε μια αξιοσημείωτη αλλαγή: η «φραου νάιν» Ανγκελα Μέρκελ υποχρεώθηκε στην πρώτη εδώ και δυόμισι χρόνια ουσιαστική αλλαγή θέσεων, πάλι εξαιτίας ενός Ιταλού. Του πρωθυπουργού Μάριο Μόντι, ο οποίος-διορισμένος είναι, μην το ξεχνάτε- είχε λοιδορηθεί στην Ελλάδα από τους συνήθεις αριστερούς ως «εκπρόσωπος των τραπεζών, του κεφαλαίου» κλπ. Ο Μόντι δεν έχει, βέβαια, το ίδιο «μπόι» με την Μέρκελ,αλλά φρόντισε να κάνει κάτι σημαντικό για την ανταγωνιστεί: βρήκε συμμάχους.Ετσι, όταν στύλωσε τα πόδια, απαιτώντας λύση, ήξερε ότι πίσω του συντάσσονταν οι Ισπανοί, οι Γάλλοι κλπ. Και πέτυχε.
Και τώρα στο δικό μας καημό. Αυτά που πέτυχαν οι Ιταλοί και οι Ισπανοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από την Ελληνική κυβέρνηση και σε ποιο βαθμό; Επανερχόμαστε στην αρχή.Πρώτα πρέπει να ξέρουμε το μπόι μας. Αν κρίνουμε από όσα είπε ο Παπούλιας, αλλά και από όσα γράφει ο Σαμαράς στην επιστολή του προς τους λοιπούς Ευρωπαίους, δεν έχουν ψευδαισθήσεις. Σ’ αυτή τη σύνοδο η Ελλάδα ήταν μάλλον στο περιθώριο. Δεν τους πολυαπασχόλησε, για πρώτη φορά εδώ και δυόμισι χρόνια. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν για καλό ή για κακό. Για να μας βγεί σε καλό, πάντως, πρέπει να αξιοποιήσουμε τις συμμαχίες μας.
Και τέτοιες υπάρχουν. Ο Γάλλος Ολάντ το είπε καθαρά: «Είμαι εδώ για να βοηθήσω όσες χώρες πλήττονται περισσότερο από την κρίση». Οι Ιταλοί,οι Ισπανοί, ακόμα και οι Αυστριακοί, κοντράρουν στα ίσα την πολιτική της Γερμανικής οικονομικής ορθοδοξίας. Κάπου εκεί ανάμεσα πρέπει να χωθούμε κι εμείς. Χωρίς ανέξοδους τσαμπουκάδες, με γνώση και αποφασιστικότητα να πετύχουμε δυο-τρείς βασικούς στόχους μας, που θα δώσουν ανάσες στις καταρρέουσα οικονομία μας και θα μας κρατήσουν μέσα στην οριστική Ευρωπαϊκή λύση, που κάποια στιγμή θα δοθεί. Αυτό διδάσκει η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Γιατί αν είμαστε απ έξω…