Κι εκεί Έλληνες κι εδώ Έλληνες

του Θανάση Μαυρίδη

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να μιλήσει κανείς στο μεγάλο ακροατήριο των 1.500.000 ανέργων. Ο ένας είναι να τους πει ψέματα. Ότι θα τους μοιράσει επιδόματα από κρατικά ταμεία που «δεν έχουν σάλιο». Ο δεύτερος να τους πει την αλήθεια, ότι οι θέσεις εργασίας απαιτούν νέες επενδύσεις και σκληρή δουλειά. Ο τρίτος είναι να τους αγνοήσει παντελώς. Σαν να μην υπάρχουν. Δεν υπάρχει χειρότερο από την λησμονιά. Το ψέμα είναι γλυκό για έναν απελπισμένο. Η λησμονιά, όμως, είναι μαχαιριά...

Ακούμε τους δημόσιους υπαλλήλους να διαμαρτύρονται για τις περικοπές που έγιναν στους μισθούς τους και απορούμε. Όχι γιατί οι περικοπές στον δημόσιο τομέα έγιναν με δίκαιο τρόπο, αλλά διότι η ανεργία δεν μπορεί να συγκριθεί με μία περικοπή. Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για πράγματα που όλοι μας τα καταλαβαίνουμε. Για το γεγονός ότι απελπισμένοι συνάνθρωποί μας φτάνουν ακόμη και στην αυτοκτονία. Για το τι σημαίνει να μένει κανείς άνεργος και μάλιστα σε μεγάλη ηλικία. Για το πόσο οδυνηρό είναι για τον πατέρα να μην μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του. Δεν είναι μελό, είναι η σκληρή πραγματικότητα που καλούνται να ζήσουν 1.500.000 συνάνθρωποί μας. 

Έχετε ακούσει κάτι γι΄ αυτούς τους ανθρώπους; Έχετε δει στην προεκλογική περίοδο κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα που να περιγράφει πως ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν δουλειά; Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δεν έχετε ακούσει πολλά πράγματα, πέρα από υποσχέσεις για ένα... γενναίο επίδομα ανεργίας. Δεν υπάρχει σχέδιο...

Το πιο λυπηρό είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε καν σε αυτό το θέμα. Πώς να μην τους γυρίζει ο κόσμος την πλάτη του στην συνέχεια; Κι η ευθύνη βαραίνει όλα τα πολιτικά κόμματα. Στην Κύπρο οι άνθρωποι μπόρεσαν να συνεννοηθούν σε κεντρικό επίπεδο μετά από την εθνική καταστροφή και να οικοδομήσουν μία νέα χώρα. Κι ανάμεσα σε αυτούς που κάθισαν στο τραπέζι ήταν και οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ, το οποίο και είναι σήμερα κυβέρνηση σε μία Κύπρο με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Κι εκεί Έλληνες κι εδώ Έλληνες. Άρα, δεν είναι θέμα κάποιας δήθεν ανωμαλίας στον γενετικό κώδικα της φυλής. 

Ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να βρούμε κοινά αποδεκτές λύσεις για μεγάλα ζητήματα όπως οι επενδύσεις, η ανεργία, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η παιδεία, η υγεία. Η συζήτηση έχει μεταφερθεί από τους λαϊκιστές στο πλασματικό δίλλημα «ναι» ή «όχι» στο μνημόνιο, όταν στο μεταξύ το μνημόνιο έχει δαιμονοποιηθεί, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε οι πολιτικοί σχηματισμοί να κληθούν να απαντήσουν σε ζητήματα που απαιτούν μεγαλύτερη επεξεργασία των θέσεών τους. Ή καλύτερα να αναγκαστούν να παρουσιάσουν -επιτέλους- βιώσιμες προτάσεις. 

Πως ζητούν την ψήφο μας για να διαχειριστούν κρίσιμα για το έθνος θέματα, όταν δεν είναι σε θέση να μας πουν τι θα κάνουν με 1.500.000 συνανθρώπους μας που βιώνουν σήμερα το δράμα της ανεργίας; Ή δεν το θεωρούν σοβαρό θέμα για συζήτηση ή είναι ανίκανοι να επεξεργαστούν την οποιαδήποτε πρόταση. Αν τα πράγματα είναι διαφορετικά, ας το αποδείξουν.