Το (Ελβετικό) εκατομμύριο και ο ρόλος των Βουλευτών ως εκπροσώπων των πολιτών.

En-Gr

Οι πολλοί, ομιλούντες συχνά-πυκνά πλήρεις λαϊκισμού, ενοχλούνται που ένας (ή και περισσότεροι) Βουλευτές μετάφεραν την περίοδο της κρίσης από τις Ελληνικές σε Ελβετικές τράπεζες ένα (ή και περισσότερα) εκατομμύρια ευρώ. Κι ας είναι απόλυτα νόμιμο, κι ας έγινε απόλυτα νόμιμα, κι ας μην διέφερε καθόλου από αυτό που έκαναν πολλοί άλλοι Έλληνες έχοντες εκείνη την περίοδο, αλλά και πριν και μετά. «Είναι θέμα πατριωτισμού», αναφωνούν μάλιστα. Λες και το ζητούμενο, η πατριωτική λύση, είναι να μείνουν τα (κερδισμένα ενδεχομένως με κόπο και ιδρώτα) λεφτά σου εδώ και να σου τα τρώνε οι μη ιδρώσαντες και μη κοπιάσαντες σε φόρους και έκτακτες εισφορές...

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η μεταφορά ενός (ασήμαντου ή σημαντικού) ποσού στο εξωτερικό, το χρήμα πάντα τείνει να πηγαίνει για «φύλαξη» και «αναπαραγωγή» όπως ο άνθρωπος, εκεί δηλαδή όπου το περιβάλλον είναι «φιλικό», το κόστος μικρό και η απόδοση μεγάλη. Το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα του 2012 δεν πληρεί καμία από τις προϋποθέσεις αυτές, άρα ο Βουλευτής-εκπρόσωπος των πολιτών (που τον εξέλεξαν) έπραξε ορθολογικά, όπως ορθολογικά έπραξαν και οι έχοντες των ψηφοφόρων του που επίσης εξήγαγαν τις οικονομίες τους ή οι άλλοι που επέλεξαν να επενδύσουν σε ακίνητη και κινητή περιουσία σε άλλες χώρες.

Στο σημείο αυτό ας ανοίξουμε μια παρένθεση, μιας και όλοι έχετε κολλήσει στα νούμερα, αν ήταν ένας ή σαράντα οι Βουλευτές και αν ήταν αυτοί που δήλωσαν πάνω από εκατό χιλιάδες πέρυσι ή περισσότερα. Το ένα εκατομμύριο ευρώ που μεταφέρθηκαν πλήρως νόμιμα σε μία ελβετική τράπεζα εξερχόμενα της Ελλάδος είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ποιός είναι ο ωκεανός; Έψαξα και βρήκα ένα άρθρο του Ηλία Γ. Μπέλλου που είχα διαβάσει παλιότερα στην Καθημερινή. Σταχυολογώ λοιπόν από εκεί τα παρακάτω:

«...Η τάση είναι εμφανής τόσο στις τράπεζες, όπου διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όπως οι Barclays, NatWest, Bank of America, AmericaΕxpress, ING Bank και BNP Paribas αποχώρησαν από την Ελλάδα, όσο και στη βιομηχανία, όπου ονόματα όπως η Ρirelli, η Enel, η Siemens (μονάδα Θεσσαλονίκης), η Goodyear αποεπένδυσαν, διακόπτοντας την παραγωγική τους δραστηριότητα. Άλλα τρανταχτά παραδείγματα φυγής αποτελούν η πώληση του δικτύου της British Petroleum στα Ελληνικά Πετρέλαια και του ανταγωνιστικού δικτύου της Shell στον όμιλο Βαρδινογιάννη... Με αυτά τα δεδομένα, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι καταρρέουν οι εισροές κεφαλαίων για ξένες άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το πρώτο επτάμηνο του 2011 μειώθηκαν στα 634 εκατ. ευρώ, υποχωρώντας κατά 46,77% από το 2010 και 64,65% από το 2009. Οι ξένες άμεσες επενδύσεις ήταν 1.188,9 εκατ. ευρώ το 2010 και 1.793,3 εκατ. ευρώ το 2009. Ακόμα όμως και οι επενδύσεις που έγιναν αφορούν πολύ συγκεκριμένες κινήσεις και όχι παραγωγικές μονάδες... Ελάχιστες από τις παραπάνω εισροές κεφαλαίων δημιούργησαν νέες θέσεις εργασίας. Αντιθέτως, οι επιχειρήσεις που έφυγαν τα τελευταία λίγα χρόνια, όπως οι Verbund, Aldi, Fnac και Saturn, μεταξύ άλλων προσέθεσαν εκατοντάδες στη στρατιά των ανέργων...»

Κλείνει η παρένθεση. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως η Ελλάδα του 2012 δεν πληρεί καμία από τις προϋποθέσεις προσέλκυσης χρήματος, πως -όπως πολύ χαρακτηριστικά λέει στο ίδιο άρθρο στην «Κ» ο Π. Σόρος, διευθυντικoύ στελέχους του Quantum Fund- «το brand name Ελλάδα έχει καεί. Θα ήταν προτιμότερο να αλλάξει όνομα η χώρα». Συμφωνώ πως μπορεί ο τρόπος του να είναι προσβλητικός προς «τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας» μας, αποτυπώνει ωστόσο ξεκάθαρα την έκταση της ζημίας που έχει υποστεί η χώρα και η οικονομία μας. Και, σε συνδυασμό με ...το εκατομμύριο, το ότι αυτοί που εμείς επιλέξαμε για να αναστρέψουν αυτή την κατάσταση δεν πιστεύουν πλέον πως μπορούν να το πετύχουν, το πιθανότερο γιατί ποτέ δεν ήταν δυνατοί στα δύσκολα και ούτε εμείς τους επιλέξαμε για έναν τέτοιο ρόλο παρά για να μοιράσουν κίβδηλη ευτυχία, δανεικά και υποσχέσεις.

Στο σημείο αυτό είναι η ουσία της συζήτησης, για την ακρίβεια στον ρόλο και τη λειτουργία των Βουλευτών, του κοινοβουλίου στο σύνολο του, ως θεσμού της συνταγματικής λειτουργίας της χώρας μας. Εκπροσωπούντες (συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι) τους πολίτες, την κοινωνία, ο ρόλος τους (πρέπει να) είναι να αυξάνουν την προστιθέμενη αξία της χώρας μας, να δημιουργούν προϋποθέσεις να έλθει χρήμα στη χώρα μας και να «αυγατίσει» τα συμφέροντα της.

Κάτι που πρέπει να αποτελεί στόχο για όλους, από την ώρα που αποτελεί κοινό τόπο του ενδιαφέροντος των πολιτών-εκλεκτόρων της κοινωνίας. Αν λοιπόν οι Βουλευτές (και οι λοιποί εκλεγόμενοι εκπρόσωποι μας) θεωρούν ότι κάνουν σωστά τη δουλειά που τους ανατέθηκε, τότε θα πρέπει να δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες ώστε το χρήμα να εισέρχεται μέσω επενδύσεων που δημιουργούν εργασία και πλούτο για το κοινωνικό σύνολο (και όχι για τις «κλειστές» ομάδες συμφερόντων που τους περιβάλλουν).

Στη βάση αυτή πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο και κυρίως πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση ο απολογισμός τους, στη βάση αυτή πρέπει να διατυπώνονται οι προεκλογικές τους εξαγγελίες, προσωπικές όσο και κομματικές, στη βάση αυτή πρέπει να προγραμματίζονται και κρίνονται οι ψήφοι και οι ενέργειες τους στη διάρκεια των κοινοβουλευτικών περιόδων.

Ας εργαστούν σωστά λοιπόν, δημιουργώντας ως εκπρόσωποι των πολιτών στρατηγική ανάπτυξης και προσέλκυσης κεφαλαίων για τη χώρα (κάτι που δεν μπορεί να γίνει «γλείφοντας» συνδικάτα, «χαϊδεύοντας» συντεχνίες και ρουσφετολογώντας ασύστολα...) και κατόπιν ας κάνουν ότι θέλουν με τις περιουσίες τους.

Άσε που αν όντως η στρατηγική τους προκαλέσει ανάπτυξη και αυτοί επιλέξουν να στείλουν τις περιουσίες τους σε κάποια άλλη χώρα, τουλάχιστον δεν θα μπορούν να κατηγορηθούν για inside information...

Ζιζάνιο