Γιατί η Ελλάδα είναι πιο επικίνδυνη περίπτωση

capital.gr

Η Ελληνική κρίση είναι μια κρίση πολλαπλή και ως εκ τούτου δύσκολα αντιμετωπίσημη. Έχουμε μια κρίση χρέους η οποία σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων της υπόλοιπης Δύσης είναι αμιγώς κρατική χρεοκοπία και όχι υπερχρέωση ιδιωτών ή τραπεζών η οποία πλήττει δευτερογενώς το κράτος. Αντιμετωπίζουμε μια κρίση παραγωγική καθώς σαν οικονομία εδώ και πολλά χρόνια δεν είμαστε σε θέση να παράγουμε όσα καταναλώνουμε ή έστω αντίστοιχης αξίας προϊόντα με βάση το βιοτικό επίπεδο που έχουμε εξασφαλίσει.
Αντιμετωπίζουμε μια κρίση πολιτισμική σε σχέση με την οικονομική και πολιτική ζώνη του πλανήτη που θέλουμε να ανήκουμε, η οποία κορυφώνεται με τραγικό τρόπο λόγω της χρεοκοπίας εντός της ζώνης του ευρώ η οποία καθιστά δύσκολη τη νομισματική εξομάλυνση των επιπτώσεων.
Κυρίως όμως αντιμετωπίζουμε μια κρίση αξιών. Η ανάληψη όλο και περισσότερου κομβικού ρόλου από το κράτος στην οικονομική δραστηριότητα, (είτε με δημιουργία θέσεων εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε και σε ένα ιδιωτικό διαπλεκόμενο, επιδοτούμενο και εν πάση περιπτώσει εξαρτημένο άμεσα από τον κρατικό προϋπολογισμό ή τις κοινοτικές επιδότησες με κριτήρια όχι αγοραίου ανταγωνισμού αλλά κομματικής πελατοκρατίας και διαφθοράς των δημοσίων λειτουργών) προσέδωσε στο Ελληνικό οικονομικό μοντέλο χαρακτηριστικά που είχαν τα Σοβιετικά καθεστώτα... Χειρότερο όλων αυτών των χαρακτηριστικών είναι η εμπέδωση της νοοτροπίας πως η κοινωνική και οικονομική ευημερία δεν είναι αποτέλεσμα της αξιοκρατίας, της προσπάθειας και της εργασίας, αλλά των «βυσμάτων» της διαφθοράς και της κομματικής «κουμπαριάς»...
Πουθενά αλλού η ένταξη στο κόμμα δε συνέβαλε τόσο στην επαγγελματική και οικονομική αποκατάσταση όσο στα Σοβιετικά μονοκομματικά καθεστώτα. Στην Ελλάδα αντί του ενός έχουμε να κάνουμε με τη συμμετοχή σε 4-5 κόμματα και τα «καπελωμένα» από αυτά συνδικάτα...
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως και η Δύση αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα χρέους. Ένα σημαντικό μέρος αυτού του προβλήματος προήλθε από την μετανάστευση θέσεων εργασίας από τις ανεπτυγμένες δυτικές οικονομίες στις αναπτυσσόμενες, κυρίως της Ασίας. Καμιά δυτική χώρα όμως του Νότου ή του Βορρά δεν έχει μείνει τόσο «γυμνή» όσο η Ελλάδα απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις...
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως π.χ. και τα ipad και τα Prada τα κατασκευάζουν Κινέζοι ή Βιετναμέζοι, αλλά στην τελική τιμή στο ράφι των 700-800 ευρώ μόνο 30-50 ευρώ μένουν στη Κίνα και το Βιετνάμ, τα υπόλοιπα αφορούν προστιθέμενη αξία που πάει σε σχεδιαστές, μηχανικούς, διαφημιστές, δημοσιογράφους κλπ... και προφανώς μετόχους ιδιώτες ή ασφαλιστικά ταμεία στις ανεπτυγμένες χώρες... Το πρόβλημα με βασικά Ελληνικά προϊόντα έγκειται στην απουσία επωνυμίας που δημιουργεί ευδιάκριτη προστιθέμενη αξία. Όταν το Χιλιανό, ή Αυστραλιανό κρασί φτάνει στον Πειραιά σε κόστος κάτω των 2 ευρώ η φιάλη, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να το ανταγωνιστεί το Ελληνικό, στο κόστος του οποίου, εκτός του οινοποιείου έχει προστεθεί και ένας άδειος ξενώνας. Χωρίς να υπολογίζει κάποιος τις οικονομίες κλίμακας λόγω μικρότερων κτημάτων...
Η διεθνής κρίση χρέους μπορεί να αντιμετωπιστεί ανά πάσα στιγμή με μια πολλαπλή αναδιάρθρωση που θα περιλαμβάνει “κούρεμα”, επιμήκυνση και διάβρωση μέσω πληθωρισμού. Ήδη η Ελλάδα χρησιμεύει σαν το “πειραματόζωο” προς αποφυγήν μεταξύ των δανειστών και των δανειζομένων στο σκληρό παζάρι σε σχέση με τις συνέπειες της μη εξεύρεσης κοινά αποδεκτής συμφωνίας.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι να μην καταρρεύσει ο κόσμος παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Η Ελλάδα όμως κινδυνεύει από ένα “ατύχημα” με κατάρρευση ή άνοδο στην εξουσία ολοκληρωτικής ιδεολογίας κομμάτων της άκρας αριστεράς ή άκρας δεξιάς.
Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από το χρέος που έχει συσσωρεύσει αλλά από το γεγονός που έχει μια κοινωνία που δεν ξέρει να παράγει, με ασυναγώνιστο τρόπο, τίποτα άλλο εκτός από χρέη.