Τ΄ανείπωτα

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε

Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε

Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή

Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..

Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς

να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..

Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..

Απόψε, μη χαθείς…

Κατά καιρούς, δημοσιεύουμε μουσικές επιλογές, που εκφράζουν το είναι μας και αποκαλύπτουν τη ψυχοσύνθεσή μας. Οι αναγνώστες βέβαια, άλλοτε ευθυμούν κι άλλοτε μελαγχολούν, ανάλογα με το ύφος του τραγουδιού και ανάλογα με τη δική τους διάθεση. Σήμερα, παρουσιάζουμε, ένα κομμάτι που πιστεύω αντιπροσωπεύει το σύνολο της μέχρι τώρα πορείας του καλλιτέχνη.

Στίχοι, μουσική, εκτέλεση, Δημήτρης Ζερβουδάκης