Οι εθελοντές που μας αρέσουν
Του Γιώργου Χατζημάρκου
Αυτά που μπορεί να γράψει κάποιος για την εθελοντική δράση που αναπτύσσουν οι πολίτες, σε όλα τα επίπεδα, είναι πολύ λίγα σε σχέση με τα μηνύματα που στέλνει ο κάθε ένας από αυτούς στην υπόλοιπη κοινωνία. Είναι μηνύματα που έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τον ατομικισμό που κυριάρχησε στην εποχή μας και συμβάλλουν σημαντικά στην συγκράτηση του ρυθμού κατάρρευσης της έννοιας “κοινωνίας”. Ειδικά σε μία εποχή που η Ελλάδα περνά ένα στάδιο στο οποίο πολλά από αυτά που την χαρακτήριζαν κινδυνεύουν να χαθούν, ο εθελοντισμός αναπτύσσεται ως αντανακλαστικό. Βαθιά Ελληνικό και απόλυτα ξένο με την λογιστικοποίηση που φέρνει μαζί της η κάθε λογής “εξωτερική βοήθεια”.
Ακόμα και αν δεν είσαι εξοικειωμένος με τον όρο, μπορείς εύκολα να αισθανθείς το μεγαλείο που περικλείει, απλά διαβάζοντας την ερμηνεία του . Για παράδειγμα, διαβάζω στο λεξικό Μπαμπινιώτη δίπλα στην λέξη εθελοντής : αυτός που εκτελεί ένα έργο, μια εργασία, ένα καθήκον κτλ. με τη θέλησή του και με μοναδικό κίνητρο ένα συναίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και αλτρουισμού. Το πρώτο συναίσθημα που σου δημιουργείται διαβάζοντας αυτό, είναι η αισιοδοξία. Η ελπίδα και η ασφάλεια ότι είσαι μέρος και μέλος μίας κοινωνίας που λειτουργεί και στα δύσκολα, στα οποία αν βρεθείς και εσύ μπορεί να τύχεις συμπαράστασης.
Αυτά που μπορεί να γράψει κάποιος για την εθελοντική δράση που αναπτύσσουν οι πολίτες, σε όλα τα επίπεδα, είναι πολύ λίγα σε σχέση με τα μηνύματα που στέλνει ο κάθε ένας από αυτούς στην υπόλοιπη κοινωνία. Είναι μηνύματα που έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τον ατομικισμό που κυριάρχησε στην εποχή μας και συμβάλλουν σημαντικά στην συγκράτηση του ρυθμού κατάρρευσης της έννοιας “κοινωνίας”. Ειδικά σε μία εποχή που η Ελλάδα περνά ένα στάδιο στο οποίο πολλά από αυτά που την χαρακτήριζαν κινδυνεύουν να χαθούν, ο εθελοντισμός αναπτύσσεται ως αντανακλαστικό. Βαθιά Ελληνικό και απόλυτα ξένο με την λογιστικοποίηση που φέρνει μαζί της η κάθε λογής “εξωτερική βοήθεια”.
Καθημερινά διαβάζουμε για τις πρωτοβουλίες συμπολιτών μας που καθαρίζουν, κλαδεύουν, βάφουν, προμηθεύουν τρόφιμα, εξοπλίζουν με φαρμακευτικό υλικό και γενικά προσφέρουν αγαθά, υπηρεσίες ή και τα δύο μαζί. Άλλες πρωτοβουλίες γίνονται ευρέως γνωστές και άλλες όχι. Σημασία έχει ότι η αυτή η κοινωνία έχει ευαισθητοποιηθεί και δουλεύει στην βάση του εθελοντισμού με σημαντικά αποτελέσματα.
Προ ημερών, βρέθηκα στην μεγάλη φωτιά που ξέσπασε στον ορεινό όγκο του πάρκου του Αγίου Σουλά. Το βράδυ της 28ης Αυγούστου, ξημερώματα 29ης Αυγούστου, παρακολούθησα από κοντά τον αγώνα που έδωσαν οι ιδιώτες εθελοντές, μαζί με τις δυνάμεις της Πυροσβεστικής και τους πρώην εργαζόμενους της Εταιπρόφυκα. Εκεί είδα με τα μάτια μου ανθρώπους να διακινδυνεύουν την ζωή τους και ξεχώρισα (γιατί φοβήθηκα για αυτούς) τους δύο χειριστές μηχανημάτων που με αυταπάρνηση, στις 03:00 τα ξημερώματα, έκαναν επίθεση στο πύρινο μέτωπο, ο ένας κατεβαίνοντας σε έδαφος με κλίση πάνω από 30% και περικυκλωμένος από φλόγες, απορώ ακόμα πως κατάφερε να ανέβει ξανά από εκεί που κατέβηκε, και ο άλλος κινούμενος μόνο μερικά εκατοστά από τον γκρεμό να κρατά, σχεδόν μόνος του για πολλή ώρα, ένα μέτωπο στην κορυφή ενός λόφου με στόχο να μην επιτρέψει σε αυτό να περάσει στην άλλη πλευρά του λόφου. Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω είναι η απάντηση που μου έδωσε ο δεύτερος όταν του είπα ότι παίζει με την ζωή του. “Mην φοβάσαι” μου είπε, “με προστατεύει ο Άγιος. Το μοναστήρι είναι ακριβώς στην πίσω πλευρά του λόφου”. Εκείνη την στιγμή αισθάνθηκα περήφανος που γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο. Τα ονόματα τους τα έμαθα αργότερα και δεν τα αναφέρω γιατί οι ίδιοι δεν το επιθυμούν. Εμείς όλοι οφείλουμε σε αυτούς, ακόμα και χωρίς να ξέρουμε το όνομα τους.
Επιστρέφοντας, βρήκα στα mail μου την φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το κείμενο. Η ιστορία πίσω από αυτή την φωτογραφία έχει απόλυτη σχέση με το θέμα του εθελοντισμού αλλά και με την κακοδαιμονία μας. Η φωτογραφία είναι από το χωριό Απόλλωνα. Στο γήπεδο ποδοσφαίρου αυτού του χωριού, οι πυλώνες φωτισμού έχουν σκουριάσει και χρειάζονται συντήρηση. Επιπλέον, πρέπει να αντικατασταθούν κάποιες λάμπες φωτισμού. Με πρωτοβουλία των υπευθύνων, των αθλητών του αθλητικού Συλλόγου “Απόλλων Απολλώνων” και του Προέδρου της Τοπικής Κοινότητας, ξεκίνησε η προσπάθεια συντήρησης των πυλώνων. Κατέβασαν τον πρώτο πυλώνα, τον συντήρησαν, τον έβαψαν με χρώματα που προμηθεύτηκαν οι ίδιοι και απέμεινε η τοποθέτηση και ρύθμιση μερικών λαμπτήρων που υποτίθεται ότι θα έκανε ο Δήμος. Τουλάχιστον για την ρύθμιση των λαμπτήρων, είναι απαραίτητη η συνδρομή των ηλεκτρολόγων του Δήμου. Ως εδώ καλά. Όλα έγιναν από τους εθελοντές που εργάστηκαν και πλήρωσαν. Από τότε που ειδοποίησαν τον Δήμο αρχίζει η περιπέτεια. Έχουν περάσει 11 μήνες. Ναι, πολύ σωστά διαβάσατε, έντεκα μήνες έχουν περάσει από τότε που οι εθελοντές τελείωσαν το έργο τους και ειδοποίησαν τον Δήμο για να κάνει αυτά τα λίγα που απέμειναν να κάνει. Στο διάστημα αυτό οι αθλητές του Συλλόγου του χωριού δεν μπορούν να κάνουν εκεί προπόνηση αφού, ως εργαζόμενοι, προπονούνται σε ώρες απογευματινές και βραδινές και φωτισμός δεν υπάρχει. Σημειώστε ότι και την συντήρηση του γηπέδου (επισκευές αποδυτηρίων, διαγραμμίσεις κτλ) την κάνουν και αυτή με προσωπική δουλειά και δικά τους χρήματα.
Επί 11 μήνες λοιπόν, από τον Σεπτέμβριο του 2011, δεν έχουν πάρει καμία ελάχιστα αξιόπιστη απάντηση. Αιτήματα, παρακλήσεις, παρεμβάσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Χρειάστηκε να ζητήσω και εγώ την ανταπόκριση του Δήμου σε αυτή την προσπάθεια αλλά τελικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έκανε καλό ! Στην τελευταία μου επικοινωνία με τους ανθρώπους που είχαν την πρωτοβουλία μου απάντησαν, με διάθεση διακωμώδησης, ότι σκοπεύουν να κάνουν γενέθλια τον επόμενο μήνα, που θα κλείσει ένας χρόνος από τότε που περιμένουν τον ηλεκτρολόγο του Δήμου, στον κατεβασμένο πυλώνα. Τους απάντησα, με την ίδια διάθεση, ότι ήταν μάλλον απασχολημένος στην δωρεάν ηλεκτροδότηση από τον δημοτικό φωτισμό των μπάρμπεκιου πάρτι που οργανώθηκαν από γνωστό night club στις Κάτω Πέτρες.
Στο ίδιο χωριό, κάποιοι άλλοι ρομαντικοί συντηρούν και κρατούν σε λειτουργία ένα όχημα μεταφοράς νερού με χωρητικότητα 20 τόνων. Πληρώνουν και αυτοί από το προσωπικό τους εισόδημα όλα τα έξοδα συντήρησης του και το έχουν σε κατάσταση ετοιμότητας να μεταφέρει νερό στον τόπο της φωτιάς, όποτε χρειαστεί. Το συγκεκριμένο όχημα είναι και το μοναδικό στο νησί που έχει αυτή την χωρητικότητα των 20 τόνων. Το επόμενο μεγαλύτερο στο νησί μας, έχει ακριβώς την μισή χωρητικότητα. Και αυτοί δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να τύχουν της παραμικρής στήριξης.
Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο εθελοντισμός πρέπει να στηρίζεται από όπου και αν προέρχεται. Ακόμα και στην ακραία περίπτωση που ενδεχομένως να μπορείς με στοιχεία να αποδείξεις ότι κάποια εθελοντική δράση κρύβει και κάτι άλλο, οφείλεις να κρατήσεις από αυτήν αυτό που μένει στον τόπο και δίνει προστιθέμενη αξία στην κοινωνία. Χωρίς διακρίσεις.
Υ.Γ.1 : Όχι, το κείμενο αυτό δεν είναι καταγγελία. Είναι μια απλή περιγραφή της αντίληψης περί πολιτικής επιβίωσης που έχουν κάποιοι.
Υ.Γ.2 : Ναι, σωστά καταλάβατε. Το χωριό Απόλλωνα δεν πειθάρχησε εκλογικά.
Επί 11 μήνες λοιπόν, από τον Σεπτέμβριο του 2011, δεν έχουν πάρει καμία ελάχιστα αξιόπιστη απάντηση. Αιτήματα, παρακλήσεις, παρεμβάσεις δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Χρειάστηκε να ζητήσω και εγώ την ανταπόκριση του Δήμου σε αυτή την προσπάθεια αλλά τελικά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έκανε καλό ! Στην τελευταία μου επικοινωνία με τους ανθρώπους που είχαν την πρωτοβουλία μου απάντησαν, με διάθεση διακωμώδησης, ότι σκοπεύουν να κάνουν γενέθλια τον επόμενο μήνα, που θα κλείσει ένας χρόνος από τότε που περιμένουν τον ηλεκτρολόγο του Δήμου, στον κατεβασμένο πυλώνα. Τους απάντησα, με την ίδια διάθεση, ότι ήταν μάλλον απασχολημένος στην δωρεάν ηλεκτροδότηση από τον δημοτικό φωτισμό των μπάρμπεκιου πάρτι που οργανώθηκαν από γνωστό night club στις Κάτω Πέτρες.
Στο ίδιο χωριό, κάποιοι άλλοι ρομαντικοί συντηρούν και κρατούν σε λειτουργία ένα όχημα μεταφοράς νερού με χωρητικότητα 20 τόνων. Πληρώνουν και αυτοί από το προσωπικό τους εισόδημα όλα τα έξοδα συντήρησης του και το έχουν σε κατάσταση ετοιμότητας να μεταφέρει νερό στον τόπο της φωτιάς, όποτε χρειαστεί. Το συγκεκριμένο όχημα είναι και το μοναδικό στο νησί που έχει αυτή την χωρητικότητα των 20 τόνων. Το επόμενο μεγαλύτερο στο νησί μας, έχει ακριβώς την μισή χωρητικότητα. Και αυτοί δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να τύχουν της παραμικρής στήριξης.
Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο εθελοντισμός πρέπει να στηρίζεται από όπου και αν προέρχεται. Ακόμα και στην ακραία περίπτωση που ενδεχομένως να μπορείς με στοιχεία να αποδείξεις ότι κάποια εθελοντική δράση κρύβει και κάτι άλλο, οφείλεις να κρατήσεις από αυτήν αυτό που μένει στον τόπο και δίνει προστιθέμενη αξία στην κοινωνία. Χωρίς διακρίσεις.
Υ.Γ.1 : Όχι, το κείμενο αυτό δεν είναι καταγγελία. Είναι μια απλή περιγραφή της αντίληψης περί πολιτικής επιβίωσης που έχουν κάποιοι.
Υ.Γ.2 : Ναι, σωστά καταλάβατε. Το χωριό Απόλλωνα δεν πειθάρχησε εκλογικά.
Σχόλια