Τα δυό πευκάκια

Στέκονταν αγέρωχα εδώ και δέκα χρόνια.

Στέκονταν δίπλα δίπλα, μαζί με τα υπόλοιπα.

Στον δρόμο, που ανεβαίνει από Φαληράκι Καλυθιές.

Φυτεμένα, όλα την ίδια περίοδο.

Δέκα χρόνια πήρε, να φτάσουν ως εκεί. Και δυό στιγμές, για να "αγγίξουν" πάλι χώμα.

Σπασμένα, από ανθρώπου χέρι, να μείνουν εκεί, για να φωνάζουν τον πόνο που προκαλεί αυτή η εικόνα. Ακόμα κι αν φυτευτούν άλλα δύο στη θέση τους, να μείνουν εκεί. Να μείνουν εκεί.

Για να φωνάζουν μια ζωή, τον πόνο που προκαλεί, του ανθρώπου η βίαιη στιγμή.