Εγώ θα γυρίσω

Πριν από λίγες μέρες «γιόρτασα» το τρίτο έτος μου εκτός Ελλάδας. Κάποιοι παλιοί μου λένε ότι είναι πολύ λίγα ακόμα τα χρόνια. Κάποιοι φίλοι που ζούνε στην Ελλάδα μου λένε να μην γυρίσω. Οι γονείς μου τα ίδια. Όσο κι αν τους λείπω δεν θα με προτρέψουν ποτέ να γυρίσω σε αυτό το χάλι, σε αυτή την αρρωστημένη και νοσηρή κατάσταση. Αλλά δεν μπορώ...

Όταν έφυγα ήταν επιλογή, όταν έφυγα ήταν για λίγο. Λίγο η εμπειρία της ζωής στο «ευρωπαϊκό» Λονδίνο, λίγο η ευκαιρία που μου δόθηκε να ανοίξω επαγγελματικά τους ορίζοντές μου πριν γυρίσω μόνιμα στην Ελλάδα. Επιλογές! Όταν είσαι νέος θες να έχεις επιλογές, να έχεις όνειρα! Ποτέ τον όνειρο μου δεν ήταν να ζήσω στο εξωτερικό. Από επιλογή μου πριν από τρία χρόνια, τώρα γίνεται μονόδρομος και ανάγκη. Ανάγκη για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια; Τι να την κάνω μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα; Μακριά από τα όνειρα μου! Μακριά από το σπίτι μου!

Παρακολουθώ ανελλιπώς τις εξελίξεις και μέρα με τη μέρα βλέπω να μου φράσσουν το δρόμο της επιστροφής. Βάζουν εμπόδια σε μένα και σε ολόκληρη τη γενιά μου. Αλήθεια ποιος νέος έχει ακόμα όνειρα; Ποιος νέος δεν αρκείται αυτή τη στιγμή σε μια οποιαδήποτε δουλειά με οποιοδήποτε πενιχρό μισθό. Αλήθεια, αυτό είναι το όραμα των πολιτικών μας; Αλήθεια, δεν έχουν παιδιά; Ακόμα κι αν έχουν λεφτά ακόμα και για τα εγγόνια τους δεν μπορεί να μην νιώθουν τη ζοφερή αυτή κατάσταση. Δεν μπορεί να είναι περήφανοι που γράφτηκαν με μαύρα γράμματα στην ιστορία. Δεν μπορεί...

Πως είναι δυνατόν να κρίνει το μέλλον μου το 40% (ΠΑΣΟΚ/ΝΔ) του εκλογικού σώματος ενώ το 53% είπε ΟΧΙ; Δεν με αφορούν οι μαθηματικοί συσχετισμοί μέσα στη βουλή! Με ενδιαφέρει τι ψήφισε ο λαός. Κι αυτός είπε ΟΧΙ. Για ποια δημοκρατία μιλάμε;

Μεγάλωνα ακούγοντας για τη γέννηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και ήμουνα περήφανος. Τώρα ντρέπομαι για τη «Δημοκρατία» μας. Ντρέπομαι αλλά δεν θα αδιαφορήσω! Το πιο επικίνδυνο στη δημοκρατία είναι να νομίζεις ότι την έχεις. Δεν θα μου διαλύσουν τη ζωή! Δεν θα μου γκρεμίσουν τα όνειρα. Θα γυρίσω! Δεν θα με διώξουν από τη χώρα μου ξανά. Αν δεν χωράμε και οι δυο να ξέρουν ότι εγώ δεν θα ξαναφύγω...

ΥΓ: Δεν μου αρέσει να βλέπω αγαπημένους ηθοποιούς στα έδρανα της Βουλής αλλά δεν μπορώ παρά να κλείσω με το θεατρικό λόγο του Π. Χαϊκάλη ότι «η χθεσινή ψηφοφορία ήταν μια πένθιμη συνουσία που το μόνο που καταφέρνει είναι να γεννάει νεκρές γενιές»

protagon