Παραμονή Χριστουγέννων, γεμάτη πικρές αλήθειες

Είχαν τις δουλειές τους, τη ζωή τους και τώρα έχουν κλείσει έναν χρόνο και κάτι μήνες στον δρόμο, χωρίς σπίτι και τις οικογένειές τους, αναζητώντας το καθημερινό φαγητό...

Πρόκειται για τις συγκλονιστικές ιστορίες δύο ανθρώπων - του 61χρονου Γιώργου Μαρκούρη και του 65χρονου Λέοντα Χάνεν -, οι οποίοι έμειναν άνεργοι λίγο πριν την σύνταξη και βρέθηκαν στο δρόμο, αλλά δεν κλείνουν τα μάτια σε όσους αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα.
Βοηθούν εθελοντικά σε προγράμματα αστέγων για να απαλύνουν και τον πόνο των άλλων και να μη δουν, όπως και οι δύο λένε, οικογένειες στους δρόμους και στα παγκάκια...
Όπως αναφέρεται σε ρεπορτάζ του "Έθνους", ο κ. Μπαρκούρης είναι μουσικός παραγωγός, τεχνικός υπολογιστών και δικτύων.Βρίσκεται δεύτερο χρόνο στον δρόμο ύστερα από είκοσι χρόνια συνεχούς εργασίας.
«Μετά το ραδιόφωνο δούλεψα κάποια χρόνια ως τεχνικός δικτύων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και στο Τμήμα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Κάποια στιγμή η εργασία μου έγινε part-time, μέχρι που, μήνα με τον μήνα, την έχασα κι αυτή. Ξέρω ότι είναι αρκετά δύσκολο για τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεκινήσουν τη ζωή τους και δεν βρίσκουν δουλειά, αλλά σκεφθείτε και το ψυχολογικό άγχος που έχει ένας άνθρωπος της ηλικίας μου, όταν μένει άνεργος, λίγο πριν απ' τη σύνταξη! Και εκεί που νόμιζα ότι θα βγω στη σύνταξη, άλλαξαν τα δεδομένα και το συγκεκριμένο όνειρο μετατέθηκε στην επόμενη πενταετία» διηγείται.
Παρά τις δικές του δυσκολίες, ο κ. Μπαρκούρης προσφέρει και εθελοντική βοήθεια για τη διανομή τροφίμων σε άστεγους και οικογένειες που, όπως λέει, μπορεί να έχουν ακόμα το σπίτι τους αλλά δεν μπορούν ούτε το καθημερινό φαγητό τους να εξασφαλίσουν ούτε τα φάρμακά τους.
«Και αυτοί οι άνθρωποι συνεχώς αυξάνονται σαν μια επιδημία που δεν προβλέπεται να μετριαστεί. Είναι κρίμα γι' αυτόν τον λαό. Σε λίγο θα βλέπουμε ολόκληρες οικογένειες στους δρόμους και αυτό νομίζω ότι δεν θα μπορέσει να αποτραπεί έτσι όπως έχουν τα πράγματα»...
Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται ο Λέων Χάνεν. Σε λίγους μήνες βγαίνει στη σύνταξη και μπορεί τότε να ξαναβρεθεί σε ένα σπίτι με τη θαλπωρή και την αγαπημένη του τέχνη, την αγιογραφία...
Ο 65χρονος στη νεότητά του επέλεξε να αφήσει την Ιατρική για τις Καλές Τέχνες. Λίγο πριν από τη σύνταξη, από ένα δυάρι στο κέντρο της Αθήνας βρέθηκε να κοιμάται στους δρόμους. Χωρίς να το επιλέξει.
«Βλέπω τα πράγματα από τη φωτεινή τους πλευρά και αυτό δεν είναι οξύμωρο. Έχω βάλει στόχους και αυτό είναι που με συντηρεί. Έχω ένα πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους ανθρώπους. Μια ζωή δούλευα και πλήρωνα Ταμεία και κάτι τώρα στα 65 μου πρέπει να μου επιστρέψει το κράτος. Περιμένω τη σύνταξή μου αλλά δυστυχώς τα πράγματα συνεχώς χειροτερεύουν. Δεν είναι εύκολα για κανέναν. Και το ευτύχημα είναι ότι ακόμα δεν έχουμε δει οικογένειες στους δρόμους. Έξω είναι πολύ δύσκολα να είσαι μόνος, πόσο μάλλον με γυναίκα και παιδιά... Από παγκάκι πέρασα κι εγώ και οι κίνδυνοι είναι πολλοί και συνεχείς. Πρέπει κάποια στιγμή η Πολιτεία να κάνει κάτι ουσιαστικό για όλους τους άστεγους» λέει.
«Όταν το αυτονόητο γίνεται πολυτέλεια, οι αριθμοί και τα στατιστικά στοιχεία δεν μπορούν πλέον να απεικονίσουν την πραγματικότητα», λέει στο "Έθνος" ο πρόεδρος του ΔΣ της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης PRAKSIS Τζανέτος Αντύπας και γι' αυτό αναφέρεται σε προσωπικές περιπτώσεις ανθρώπων που αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα διαβίωσης.
Ο 55χρονος Γιώργος και η 48χρονη Ελπίδα έχουν 3 παιδιά. Η κρίση υποχρέωσε την Ελπίδα να κλείσει το κατάστημα που είχε. Ο Γιώργος, μηχανικός, είναι άνεργος δίχως επίδομα. Η οικογένεια περιόρισε και τα τρόφιμα, ο φοιτητής διέκοψε τις σπουδές του.
Ο νέος χρόνος θα τους βρει στον δρόμο. Ο κύριος Μανώλης είχε κατάστημα με μάρμαρα στην Καλαμάτα. Με την κρίση, του έμειναν μόνο χρέη. Χτύπησε πόρτες, δουλειά δεν βρήκε. Έχασε το σπίτι του, ντράπηκε. Είπε πως πάει Αμερική. Ηρθε στο χωνευτήρι Αθήνα, να χαθεί στο πλήθος. Η μικρή του κόρη, φοιτήτρια στη Νομική, δεν γνωρίζει ότι ο πατέρας της ζει σχεδόν δύο χρόνια στον δρόμο στην ίδια πόλη.