Καλό ταξίδι

Η απώλεια ενός ανθρώπου, είναι πάντα, ένα λυπηρό γεγονός. Η απώλεια ενός οικείου προσώπου όμως, αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της στο χρόνο. Θυμάμαι να ανεβαίνω στο χωριό, από το οποίο έφυγα στα τέσσερά μου χρόνια και να πηγαίνω στο σπίτι της θείας, που ήταν πια το σπίτι μας στο χωριό. Όλες οι αναμνήσεις μου οι παιδικές, είναι γραμμένες σ΄αυτό το σπίτι. Το κούμελο, η τσιμιά, ο μπακαλιέρος να ψήνεται στη φωτιά και να μοιράζεται όμοια σε όλους και η γιαγιά η Κιότενα, να φωνάζει πάντα στα άτακτα της παρέας. Εκεί, σ΄αυτό το σπίτι, τη βγάλαμε και στην επιστράτευση, το ΄74, με τη λάμπα αναμένη, χωρίς φως, μέσα στη νύχτα, μιας και στο Φαληράκι, υπήρχε ο κίνδυνος της απόβασης. Κι η Θειά η Ναστασία, αυστηρή, να τους τακτοποιεί όλους, μικρούς μεγάλους, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο λόγος της διαταγή, μα για το καλό μας. Εκεί τη βγάλαμε, εμείς κι οι γυναίκες, μιας και οι άντρες ήταν στην επιστράτευση. Μα και μετά, πιο μεγάλοι, όταν πηγαίναμε στο χωριό, μας έπαιρναν χαμπάρι, απ΄τις φωνές της θείας. Ήρθαν τα Φαληραινάκια, λες και ερχόμασταν απ΄ τα ξένα. Τέτοιες θύμησες, μοναδικές, μου ήρθαν αμέσως στο ενσυνείδητο, μόλις έμαθα το πρωί, πως έφυγε η θεία. Λες και μπήκε μια κασέτα στη μνήμη και έφερε όλες τις ξεχασμένες αναμνήσεις, πίσω. Θεία, να δώσεις χαιρετίσματα, σ΄όλους εκεί που πας. Καλό ταξίδι.