Μια μέρα στην Αθήνα
Μια μέρα στην Αθήνα, ήταν αρκετή. Δεν μισώ την Αθήνα γι΄αυτό, ποιος άλλωστε, μπορεί να μισήσει την Αθήνα...
Παρά ταύτα, αυτό, δεν ήταν από μόνο του αρκετό, αφού ήμουν ακόμα στην Αθήνα, να μου χαλάσει τη διάθεση. Πήρα ταξί, να ανέβω στο Σύνταγμα, να πάρω το μετρό για αεροδρόμιο, μιας και είχα ώρα, ώρα πολλή. Στο ταξί, η συζήτηση γύριζε γύρω από τι άλλο, πως πάνε οι δουλειές, υπάρχει κίνηση, βγαίνει το μεροκάματο και τέτοια σχετικά. Κάθε μέρα, όλο και περισσότεροι πελάτες, μου λέει, μου δίνουν όλο και λιγότερα από τα γραμμένα στο ταξίμετρο. Πολλοί ρωτούν κιόλας, πριν την επιβίβαση, έχω τόσα, με πας εκεί; Μέχρι την περασμένη Πέμπτη, που μια γιαγιά, συμπλήρωσε το 5ευρο που της έλειπε, με φρέσκα αυγά απ΄το χωριό, που μόλις είχε παραλάβει. Φωνάζω Κύριε μου λέει, πάντα στον πληθυντικό, από την ώρα που μπήκα, πως είναι ανάγκη να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Από την πρώτη στιγμή το φωνάζω, αλλά μάλλον δεν έχω φωνή, μου λέει λυπημένος. Να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Και με αποχαιρετά. Μπαίνω στο μετρό για αεροδρόμιο και αυτό που αντίκρυσα, δεν μπορώ, ακόμα και τώρα να το περιγράψω. Θλίψη, θλίψη, θλίψη, ριζωμένη στα πρόσωπα των επιβατών. Ακόμα και τα παιδιά του σχολείου, που επιβιβάστηκαν εκείνη την ώρα, με το ζόρι έσκαγαν χαμόγελα μεταξύ τους. Μια μέρα στη Αθήνα. Και κάπου εκεί, που το μετρό γίνεται ηλεκτρικός, αρχίζω να ακούω ζωντανή μουσική και σκέφτομαι αστραπιαία, ποιος θα είναι αυτός, που θα ρίξει οβολό με τέτοια θλίψη. Όσο πλησίαζε όμως η "μπάντα", άκουγα κέρματα να πέφτουν σε μεταλλικό κεσεδάκι και μου έκανε εντύπωση. Μέχρι να συνηδειτοποιήσω τι συμβαίνει κι επειδή ο εγκέφαλος, είναι φτιαγμένος να οδηγείται σε συμπεράσματα χωρίς την ανάγκη της εικόνας, περίμενα να δω την κλασσική εικόνα, με ατιμέλητα παιδιά που διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλεύονται. Αντ ΄αυτού, δυο καλοντυμένα παιδάκια, με όμορφη μυρωδιά, περνούν από μπροστά μου και το βλέμμα του πιο μεγάλου, καρφώθηκε στα μάτια μου. Η μουσική ωραία, αρμονική, το κεσεδάκι ακόμα γεμίζει κερματάκια κι εγώ, έχω μείνει με την εικόνα του μικρού, να μου σκίζει τα μάτια. Εικόνα καθημερινή για τους υπόλοιπους, παιδιά με παιδεία και προφανώς άνεργους γονείς, πήραν την απόφαση, να βοηθήσουν. Πως να μισήσεις την Αθήνα, πως να τη μισήσεις; Κι ένα δάκρυ, κύλισε απ΄τα μάτια μου.
Αχ Χριστίνα, πόσο εύκολο είναι να σε στερηθώ 3 μέρες, αφού σ΄έχω για όλη μου τη ζωή.
Κι έμεινα μόνος, να ταξιδεύω για αεροδρόμιο, στη σκέψη: που έκανα λάθος; Να φτάνω στο σημείο, να νιώθω εγώ τις ενοχές και μαζί μ΄εμένα, 10.000.000 Έλληνες. Κι αμέσως, σκέφτηκα τον ευγενικότατο ταξιτζή: να βρούμε αυτό που μας ενώνει, να αποφασίσουμε που κάναμε λάθος και για ποιους, να αποφασίσουμε, να τους πάρουμε μαζί στην άββυσο που μας πετάν. Να το αποφασίσουμε.
Κι έμεινα με την ερώτηση: πως να μισήσεις την Αθήνα;
Σχόλια