Γιώργος Σεφέρης, Επιφάνεια 1937

Κράτησα τὴ ζωή μου ψιθυριστὰ μέσα στὴν ἀπέραντη σιωπὴ

δὲν ξέρω πιὰ νὰ μιλήσω μήτε νὰ συλλογισθῶ· ψίθυροι

σὰν τὴν ἀνάσα τοῦ κυπαρισσιοῦ τὴ νύχτα ἐκείνη

σὰν τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ τῆς νυχτερινῆς θάλασσας στὰ χαλίκια

σὰν τὴν ἀνάμνηση τῆς φωνῆς σου λέγοντας «εὐτυχία».

Στον Λευτέρη