Αντίο θεία Σταματούλα

Όταν ξεκινούσε το Πεζό για τη Χώρα, ήταν σαν να συνέβαινε, ένα μεγάλο γεγονός. Πω...θα πηγαίναμε στη Χώρα. Ντύσιμο επίσημο, ξεκίνημα από νωρίς τ΄απόγεμα. Πρώτη στάση, Θεία Τσαμπίκα, νωρίς νωρίς, για να προλάβουμε. Δεύτερη στάση, στο Θείο Κώστα, τον Αργύρα και τρίτη στάση στον Κυριάκο, τον "φρουτά", για να προλάβουμε, να καταλήξουμε στον θείο Γιάννη, στη θεία Σταματούλα. Ποτέ δεν κατάλαβα, αν η σειρά είχε σημασία, ή ήταν μια προμελετημένη διαδικασία. Δε μ΄ενδιέφερε και πολύ. Τους θείους και τα ξαδέλφια θα έβλεπα και θα έτρωγα διάφορα. Ήμουν μικρός, μα πήγαινα στη Χώρα, με αυτοκίνητο. Ούτε καν ΄70, δεν ήταν κι αυτό, έχει τη σημασία του.
Τελευταία στάση λοιπόν, θεία Σταματούλα. Πολλές φορές, τους συναντούσαμε όλους εκεί, δε ξέρω αν ήταν τυχαίο, ή ήταν κι αυτό, προμελετημένο. Πάντα η θεία είχε διάφορα μπινελίκια και τσίμπαγα και πάντα η μάνα μου με μάλωνε που βουτούσα. Μα η θεία, πάντα αρρωγός. Βλέπεις, ήταν η πρώτη θεία, ήταν νόμος ο λόγος της. Αυτά τότε περνούσαν και δεν υπήρχε δεύτερη κουβέντα. Γύρω γύρω από το σπίτι, στη Βύρωνος, λεμονιές γεμάτες φλωμάτα λεμόνια, τι λεμόνια ήταν αυτά ρε θεία και στο τέλος, τα ανέκδοτα, πότε ο θείος Γιάννης, πότε ο Ντέντεβιτς, να σκάμε όλοι στα γέλια. Γελούσαμε και που πείραζε ο ένας θείος τον άλλο, γινόταν χαμός. Και το τραπέζι της θείας, πάντα γεμάτο. Άαα ρε θεία, τι ωραία περνούσαμε, όταν ερχόμασταν στη Χώρα. Δε θυμάμαι ποτέ, να ανέβασε η θεία, τον τόνο της φωνής της, για κανέναν και σε κανέναν. Μετά, πέρασαν τα χρόνια, ήρθαν άλλοι καιροί, άλλαξαν οι δρόμοι, μεγάλωσαν τ΄αυτοκίνητα και δεν ήταν πια απαραίτητο, να πάμε εμείς στη Χώρα, έρχονταν τα Ροδιτάκια πια στο Φαληράκι. Η μάνα μου δεν έκατσε σε όλο το μυστήριο, δε μπόρεσε. Στην επιστροφή, τη ρώτησα, πόσο έφυγε η θεία μάνα; Θα σου πω μια ιστορία, μου λέει. Όταν έφυγε ο παππούς σου ο Κιόττος, πήγαμε στη θεία Σταματούλα, στη Ρόδο. Με ρώτησε η θεία, πόσο χρονών έφυγε ο πατέρας σου Σοφία;. Της είπα, 93, τόσα να φτάσεις κι εσύ της είπα, ο Θεός να σ΄αξιώσει, να φτάσεις τα χρόνια του. Και αμέσως η μάνα μου γύρισε και μου είπε: Ο Θεός, μάλλον άκουσε την ευχή μου, παιδί μου, εκείνη τη μέρα. Αντίο θεία, σίγουρα, θα΄χεις καλή παρέα εκεί πάνω, να τους πεις, πως η ευχή μας, όταν έρθει εκείνη  η ώρα, είναι να είμαστε κι εμεις εκεί.