Όλοι μαζί τους ψηφίσαμε
Του Αντώνη Φουρλή
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
Η σύνθεση της Βουλής που αναδείχθηκε με την ψήφο όλων μας στις 17 Ιουνίου 2012 είναι - με διαφορά - η χειρότερη που μπορώ να θυμηθώ από τότε που πρωτο-ψήφισα, στα τέλη της δεκαετίας του '80. Χώρεσαν σε αυτήν όλοι. Με πρώτους καλύτερους, τους αχαρακτήριστους τύπους που ντύνονται άπαντες στα μαύρα (είναι η στολή που πάει “πακέτο” με το ρόλο) και υποδύονται τους Βουλευτές, εκμεταλλευόμενοι την ανεκτικότητα και την ελαστικότητα ενός Συντάγματος, το οποίο γράφτηκε στην πραγματικότητα για να επουλώσει ανοιχτές πληγές, που άφησαν πίσω τους ένας εμφύλιος και μία δικτατορία. Σε εποχές που η ανεκτικότητα ήταν μία ανάγκη απέναντι στη Δημοκρατία και μία υποχρέωση απέναντι στη βαθιά πληγωμένη Ελληνική κοινωνία. Το Σύνταγμα γράφτηκε για να ενώσει τους Έλληνες. Με τόση ευρύτητα πνεύματος, όμως, που έφτασαν να το εκμεταλλεύονται εχθροί του πολιτεύματος.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε εποχές, όπου στα έδρανα έβλεπε κανείς πολιτικούς γίγαντες, όπως ο Βενιζέλος, ή ο Τρικούπης. Αρκεί να θυμηθούμε τις κοινοβουλευτικές συνθέσεις της Μεταπολίτευσης. Δεν υπήρξε ποτέ ανάλογο προηγούμενο, με Βουλευτές να ανταλλάσσουν ύβρεις και προσβολές, ή να απειλούν αλλήλους με διώξεις (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Ακόμη και σε κοινοβουλευτικές επιτροπές που διερεύνησαν μεγάλα σκάνδαλα -δε νομίζω ότι υπήρξε σκάνδαλο που να συγκλόνισε βαθύτερα τον τόπο από το σκάνδαλο Κοσκωτά- υπήρχε τουλάχιστον μία σχετική προσήλωση στο αντικείμενο των ερευνών. Οι επιτροπές δεν συνεδρίαζαν μόνο και μόνο για να παρουσιάζουν σόου και μεταξύ των αντιπάλων στρατοπέδων υπήρχε στοιχειώδης αλληλοσεβασμός και, αν μη τι άλλο, συναντίληψη για την υποχρέωση σεβασμού προς τους θεσμούς.
Δεν έχω καμία πρόθεση να ισοπεδώσω πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι προφανές και αυτονόητο, ότι το “φρούτο” της Χρυσής Αυγής δεν συνιστά μέρος του πολιτικού συστήματος. Ελπίζω ότι η Ελληνική κοινωνία θα λύσει αυτό το πρόβλημα το συντομότερο δυνατό, με την ψήφο της - όπως ακριβώς το δημιούργησε. Πέραν αυτού, όμως, δοκιμάστε να φανταστείτε τον εαυτό σας καθισμένο σε ένα από τα θεωρεία, να κοιτάζει τα πρόσωπα στα έδρανα, σε μία από τις (λιγοστές) συνεδριάσεις όπου γεμίζει η αίθουσα της Ολομέλειας. Βλέπετε πολλά πρόσωπα με βαθιά μόρφωση, αξιοζήλευτη επαγγελματική διαδρομή, αίσθηση καθήκοντος και ηγετικές ικανότητες; Εγώ βλέπω μόνο μερικές εξαιρέσεις, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως “αξιοπρεπείς” ή “με προοπτικές”, αλλά ως εκεί. Βλέπω γύρω τους, ωστόσο, πλείστα παραδείγματα από “περσόνες”, ψώνια, φωνασκούντες και... ταλέντα στην υποκριτική που επέλεξαν τη Βουλή αντί του θεάτρου (και δεν εννοώ, φυσικά, τους κανονικούς ηθοποιούς, που έχουν εκλεγεί Βουλευτές). Περισσότεροι οι ψεκασμένοι, από τους κανονικούς...
Και - δεν μπορώ να το προσπεράσω αυτό - δεν μπορώ να φανταστώ άλλη Βουλή, όπου δύο Βουλευτές - Πρωθυπουργοί τα ακριβώς προηγούμενα χρόνια, να μην έχουν πάρει το λόγο ούτε μία φορά για να εξηγήσουν, να απολογηθούν, ή να υπερασπισθούν τις επιλογές τους. Είναι να αναρωτιέσαι, πώς τους επιτρέπουν τα ίδια τα κόμματά τους να “καπαρώνουν” από μία θέση – λες και στη Βουλή προβλέπονται αργομισθίες για “πρώην” και “επιτίμους”. Μόνο που δεν αρκεί να κατηγορούμε τη Βουλή. Είναι η Βουλή που εκλέξαμε και που μας αξίζει. Μπορεί να μη ρίξαμε όλοι το ίδιο ψηφοδέλτιο στην κάλπη και να βάλαμε σταυρούς σε διαφορετικά ονόματα, όμως μία κοινωνία επιλέγει συλλογικά και φέρει ακέραιες τις ευθύνες των επιλογών της. Και οι ψεύτες, και οι κλέφτες και οι ανίκανοι, είναι όλοι δικοί μας. Μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, όπως ισχυρίζεται ο Πάγκαλος, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι όλοι μαζί τους ψηφίσαμε.
Η σύνθεση της Βουλής που αναδείχθηκε με την ψήφο όλων μας στις 17 Ιουνίου 2012 είναι - με διαφορά - η χειρότερη που μπορώ να θυμηθώ από τότε που πρωτο-ψήφισα, στα τέλη της δεκαετίας του '80. Χώρεσαν σε αυτήν όλοι. Με πρώτους καλύτερους, τους αχαρακτήριστους τύπους που ντύνονται άπαντες στα μαύρα (είναι η στολή που πάει “πακέτο” με το ρόλο) και υποδύονται τους Βουλευτές, εκμεταλλευόμενοι την ανεκτικότητα και την ελαστικότητα ενός Συντάγματος, το οποίο γράφτηκε στην πραγματικότητα για να επουλώσει ανοιχτές πληγές, που άφησαν πίσω τους ένας εμφύλιος και μία δικτατορία. Σε εποχές που η ανεκτικότητα ήταν μία ανάγκη απέναντι στη Δημοκρατία και μία υποχρέωση απέναντι στη βαθιά πληγωμένη Ελληνική κοινωνία. Το Σύνταγμα γράφτηκε για να ενώσει τους Έλληνες. Με τόση ευρύτητα πνεύματος, όμως, που έφτασαν να το εκμεταλλεύονται εχθροί του πολιτεύματος.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε εποχές, όπου στα έδρανα έβλεπε κανείς πολιτικούς γίγαντες, όπως ο Βενιζέλος, ή ο Τρικούπης. Αρκεί να θυμηθούμε τις κοινοβουλευτικές συνθέσεις της Μεταπολίτευσης. Δεν υπήρξε ποτέ ανάλογο προηγούμενο, με Βουλευτές να ανταλλάσσουν ύβρεις και προσβολές, ή να απειλούν αλλήλους με διώξεις (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Ακόμη και σε κοινοβουλευτικές επιτροπές που διερεύνησαν μεγάλα σκάνδαλα -δε νομίζω ότι υπήρξε σκάνδαλο που να συγκλόνισε βαθύτερα τον τόπο από το σκάνδαλο Κοσκωτά- υπήρχε τουλάχιστον μία σχετική προσήλωση στο αντικείμενο των ερευνών. Οι επιτροπές δεν συνεδρίαζαν μόνο και μόνο για να παρουσιάζουν σόου και μεταξύ των αντιπάλων στρατοπέδων υπήρχε στοιχειώδης αλληλοσεβασμός και, αν μη τι άλλο, συναντίληψη για την υποχρέωση σεβασμού προς τους θεσμούς.
Δεν έχω καμία πρόθεση να ισοπεδώσω πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι προφανές και αυτονόητο, ότι το “φρούτο” της Χρυσής Αυγής δεν συνιστά μέρος του πολιτικού συστήματος. Ελπίζω ότι η Ελληνική κοινωνία θα λύσει αυτό το πρόβλημα το συντομότερο δυνατό, με την ψήφο της - όπως ακριβώς το δημιούργησε. Πέραν αυτού, όμως, δοκιμάστε να φανταστείτε τον εαυτό σας καθισμένο σε ένα από τα θεωρεία, να κοιτάζει τα πρόσωπα στα έδρανα, σε μία από τις (λιγοστές) συνεδριάσεις όπου γεμίζει η αίθουσα της Ολομέλειας. Βλέπετε πολλά πρόσωπα με βαθιά μόρφωση, αξιοζήλευτη επαγγελματική διαδρομή, αίσθηση καθήκοντος και ηγετικές ικανότητες; Εγώ βλέπω μόνο μερικές εξαιρέσεις, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως “αξιοπρεπείς” ή “με προοπτικές”, αλλά ως εκεί. Βλέπω γύρω τους, ωστόσο, πλείστα παραδείγματα από “περσόνες”, ψώνια, φωνασκούντες και... ταλέντα στην υποκριτική που επέλεξαν τη Βουλή αντί του θεάτρου (και δεν εννοώ, φυσικά, τους κανονικούς ηθοποιούς, που έχουν εκλεγεί Βουλευτές). Περισσότεροι οι ψεκασμένοι, από τους κανονικούς...
Και - δεν μπορώ να το προσπεράσω αυτό - δεν μπορώ να φανταστώ άλλη Βουλή, όπου δύο Βουλευτές - Πρωθυπουργοί τα ακριβώς προηγούμενα χρόνια, να μην έχουν πάρει το λόγο ούτε μία φορά για να εξηγήσουν, να απολογηθούν, ή να υπερασπισθούν τις επιλογές τους. Είναι να αναρωτιέσαι, πώς τους επιτρέπουν τα ίδια τα κόμματά τους να “καπαρώνουν” από μία θέση – λες και στη Βουλή προβλέπονται αργομισθίες για “πρώην” και “επιτίμους”. Μόνο που δεν αρκεί να κατηγορούμε τη Βουλή. Είναι η Βουλή που εκλέξαμε και που μας αξίζει. Μπορεί να μη ρίξαμε όλοι το ίδιο ψηφοδέλτιο στην κάλπη και να βάλαμε σταυρούς σε διαφορετικά ονόματα, όμως μία κοινωνία επιλέγει συλλογικά και φέρει ακέραιες τις ευθύνες των επιλογών της. Και οι ψεύτες, και οι κλέφτες και οι ανίκανοι, είναι όλοι δικοί μας. Μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, όπως ισχυρίζεται ο Πάγκαλος, αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι όλοι μαζί τους ψηφίσαμε.
Σχόλια