Ρόδος, παλιά πόλη: Όνειρο, ή πραγματικότητα;

Έξαλλη και θυμωμένη η Μελίνα, στον ύπνο μου απόψε εμφανίστηκε.

Μελίνα μου, Αλησμόνητη, Μοναδική πραγματική Ελληνίδα, τί έπαθες και ξαφνικά τον ύπνο το βαθύ, του άλλου κόσμου, διακόπτεις τόσο ταραγμένη μετά από τόσα χρόνια;
«Κάτι απρόσμενο, ανήκουστο απίστευτο και σοβαρό, κάποιοι αισθάνομαι ότι σχεδιάζουν, για τη Μεσαιωνική της Ρόδου Πόλη, που λάτρεψα και αγάπησα πολύ.
Πές μου εσύ, μόνο εσύ, τι ξέρεις να συμβαίνει;»
Μελίνα μου γλυκιά, τον ήσυχό σου ύπνο τον βαθύ, μην τον διακόπτεις σε παρακαλώ.
Την πόνεσες και την αγάπησες πολύ εσύ, όσο κανένας άλλος, τη Μεσαιωνική μας Πόλη. Εσύ την αναστήλωνες και ήθελες να ζωντανέψει.
Στοργικά για χρόνια την αγκάλιαζες, όπως η μάνα το αδύναμο μικρό παιδί της.
Τους φτωχούς Ροδίτες που εκεί σε τρώγλες ζούσαν, ήθελες να βοηθήσεις και ν’ανακουφίσεις, ανθρώπινα να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους.
Με περηφάνεια εσύ δεξιά και αριστερά, σ’όλο τον κόσμο διαλαλούσες πως με σκληρή και επίμονη δουλειά, την Πόλη την Παλιά της Ρόδου, σε μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς θ’αναδείξεις. Και κράτησες το λόγο σου.
Από τότε δεν σταμάτησες να καλείς όσους στη Ρόδο προγραμμάτιζαν τις διακοπές τους να προτάσσουν την επίσκεψή τους στο μοναδικό και ανεπανάληπτο αυτό κομμάτι, της Ροδίτικης Πόλης.
Ξάφνου αγριεμένη διακόπτοντάς με μου λέει : «ξεχασέ τα αυτά, τα ξέρω.
- Λέγε, τι συνέβη ; τι πρόκειται να συμβεί;»
Μελίνα μου, τι να σου πω; Να, κάποιοι δικοί μας δυστυχώς, υπάλληλοι Κατακτητών της χώρας, να ξεπουλήσουν βάλθηκαν μαζί με την Ελλάδα, ολόκληρη και την Παλιά μας Πόλη, τη δική σου Πόλη.
Mε μια απλή επίσκεψή τους εδώ, πριν από καιρό, το Ροδιακό λαό ενημέρωσαν, ότι το μονάκριβο κομμάτι αυτής της πόλης, σε χέρια ξένα για λίγα χρήματα, από εγκληματίες Ελληνες πουλιέται,σε άγνωστους και ανιστόρητους βαρβάρους.
Τώρα, μαθαίνουμε πως κινδυνεύει να διαγραφεί από την UNESCO, αφού μνημείο μοναδικού και Παγκόσμιου Θαυμασμού μόνο δεν είναι πια.
Ετοιμόρροπα σπίτια, χρόνια υποστηλωμένα ακίνητα, ιδιοκτησίας Δημοσίου εγκαταλελημμένα, χωρίς πόρτες, παράθυρα και στέγη, γεμάτα σκουπίδια περιμένουν άδικα να ζωντανέψουν.
Κράχτες, ζητιάνοι και πραμάτειες παντού χάμω απλωμένες, μηχανάκια και σκουπίδια, κυριαρχούν σ’αυτήν. Ο πολιτισμός χιλιάδων χρόνων χάνεται, πίσω από τις κλειστές πόρτες των Πύργων, των Μουσειακών κτιρίων και των Βυζαντινών Εκκλησιών μας.
Ακίνητη η Μελίνα έτοιμη να με πνίξει , ανήμπορη ν’αρθρώσει λέξη, μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Δυο δάκρυα πρόφτασα να διακρίνω, που είχαν ήδη κυλήσει στα μάγουλά της.
Καληνύχτα Μελίνα ψέλλισα , αλλά απάντηση καμιά δεν πήρα.
Ρόδος 4-03-2013
ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ