Χώρα με κοντή μνήμη

Ζούμε στη Χώρα, που οι εξελίξεις προσπερνούν η μία την άλλη, η επικαιρότητα «βράζει». Φταίει η συνεχής ροή ειδήσεων ή το ότι ως λαός ξεχνάμε πολύ γρήγορα;
Θυμήσου πόσα γεγονότα είχαν απασχολήσει παλαιότερα την επικαιρότητα. Σκέψου πόσο μελάνι είχε χυθεί για να γραφτούν κείμενα επ’ αφορμής κάποιου συμβάντος, που ήταν πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό κ.λπ., πόσες εκπομπές από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου πραγματοποιήθηκαν. Αναλογίσου πόσες ιδιωτικές συζητήσεις έγιναν σε σπίτια και χώρους μαζικής εστίασης, πόσα επιχειρήματα έσκασαν πάνω σε τραπέζια και έκαναν γκελ σε ποτήρια, ανακατωμένα με κρυφά ή φανερά κλισέ – όπως έχει, άλλωστε, και αυτό το κείμενο. Και μετά, τα ξεχάσαμε όλα και συνεχίσαμε τις ζωές μας – εκτός, φυσικά, από τους ανθρώπους που ακόμα εμπλέκονται, κατηγορούνται ή υποφέρουν από τις συνέπειες κάποιου γεγονότος. Επειδή, πιθανώς, ισχύει αυτό που είχε πει ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, ο πασίγνωστος Αυστριακός ψυχίατρος: «Οι υστερικοί υποφέρουν, κυρίως, από τις αναμνήσεις».
Θα με ρωτήσεις, για ποιο λόγο τα γράφω όλα αυτά. Να, επειδή πριν από λίγες ημέρες η κυβέρνηση εξέφρασε ότι θέλει, ο Υπουργός Δικαιοσύνης το είπε, να επανέλθει προς ψήφιση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο -κατά άλλο ένα κλισέ- είναι «πολυσυζητημένο». Προσπάθησα, λοιπόν, να θυμηθώ, πότε είχε γίνει η πρώτη προσπάθεια σύνταξής του, ασχέτως εάν δεν ετέθη ποτέ προς ψήφιση. Ήταν, λοιπόν, το 2008! Με τα πτωχά μαθηματικά μου, 5 ολάκερα χρόνια πριν. Φυσικά και το είχα ξεχάσει. Όπως έχω ξεχάσει, επίσης, πολλά από τα θέματα που έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα, παρά την εμπλοκή μου με αυτήν. Το 2008 ήταν λοιπόν, η πρώτη συζήτηση για το αντιρατσιστικό, λες και πέρασαν αιώνες από τότε, λες και κάποιος μου είχε κάνει λοβοτομή.
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι μόνο το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Είναι τόσα και τόσα που έχουν γίνει και τα έχουμε αφήσει σε μια άκρη του μυαλού μας να υποβόσκουν, θαρρείς και δεν έχουν λάβει ποτέ τους χώρα.
Θα μου πεις, πάλι, το να μη θυμάσαι κάποια πράγματα που έχουν πρωταγωνιστήσει στη ζωή σου, ίσως να είναι και λυτρωτικό. Κάποιες άλλες φορές, όμως, αποδεικνύεται και εφιαλτικό, ως προς την ίδια την υπόστασή σου, την ίδια τη ζωή σου. Για παράδειγμα, πόσες φορές δεν έχεις βρίσει κάποιους πολιτικούς και στις αμέσως επόμενες εκλογές τα ξέχασες όλα και πήγες και τους ψήφισες ξανά; Θυμήσου πόσα γεγονότα έχουν συμβεί τελευταία, έχεις οργιστεί, έχεις σφίξει τις γροθιές σου από θυμό, ήθελες να αντιδράσεις, αλλά τώρα, πια, έχουν περάσει στη λήθη. Αυτό ήθελες, άραγε, να συμβεί; Να τα θάψεις όλα μέσα στο μυαλό σου;
Δε σε κατηγορεί κανείς, ούτε λέω πως όλοι οι άνθρωποι πράττουν έτσι. Αλλά εκείνοι, όμως, που έχουν κοντή μνήμη, και είναι μέρος της Χώρας αυτής, στοιχειοθετούν την πλειοψηφία – αποδεδειγμένα, βάσει της Ιστορίας.
Σκέψου, λοιπόν, αυτά που σου είπα εδώ και έπειτα από δύο λεπτά ξέχνα τα. Αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς, εδώ έχουν ξεχαστεί άλλα, που ήταν και παραμένουν τόσο σημαντικά. Αλλά μην ξεχνάς, «όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει». Αυτό πρέπει να το έχει πει ο George Santayana, ο Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος. Αλλά δε θυμάμαι και πολύ καλά...

protagon