Τι είμαστε τελικά; Δεξιοί, Αριστεροί ή Φασίστες;

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως μετά τον εμφύλιο, γίναμε μια βαθιά διχασμένη κοινωνία. Και αυτός ο διχασμός είναι πρώτιστα μέσα μας. Μέσα στον καθένα μας. Έχουμε αριστερή ψυχή αλλά δεξιό σώμα.
Η ηττημένη αλλά ελκυστική αριστερή ιδεολογία έγινε απωθημένο στο υποσυνείδητό μας. Έτσι κυριάρχησε στην πνευματική ηγεσία της χώρας και στην ψυχή μας. Κάθε αριστερή πρόταση, επικράτησε να θεωρείται ταυτόχρονα και προοδευτική. Χωριστήκαμε σε προοδευτικούς και συντηρητικούς, αλλά και οι δύο αυτοί τύποι ανθρώπου είμαστε το ίδιο άτομο και όχι κάποιος άλλος.
Θέλουμε κράτος πρόνοιας, θέλουμε δημόσια παιδεία, δημόσια υγεία, δημόσια κοινωνική ασφάλιση, δημόσιες συγκοινωνίες, δημόσια έργα, κ.λ.π. Θέλουμε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι και να έχουμε υψηλούς μισθούς και συντάξεις από το δημόσιο χρήμα. Αλλά την ίδια στιγμή, θέλουμε όσο το δυνατόν πιο μεγάλη προσωπική περιουσία. Θέλουμε τη βίλα, την πισίνα, το δυνατό αυτοκίνητο, το σκάφος, τα ακριβά ρούχα, το καλό φαϊ, τις ακριβές διακοπές, την καλοπέραση και γενικά τα καλά καταναλωτικά προϊόντα κ.λ.π. Ταυτόχρονα, δεν φορολογούμε τον μεγάλο ιδιωτικό πλούτο, τους εφοπλιστές, τους κρατικοδίαιτους νταβατζήδες κ.λ.π.
Ενώ δηλαδή από το ένα μέρος θέλουμε ένα πανίσχυρο αριστερό κράτος που να μας τα έχει όλα έτοιμα, την ίδια στιγμή θέλουμε να έχουμε δεξιό τρόπο προσωπικής ζωής, μεγάλο προσωπικό πλούτο, όσο το δυνατόν πιο πολλές ελευθερίες και μηδενικό φόρο σαν γνήσιοι αστοί καπιταλιστές.
Κάποια στιγμή αυτά τα δύο θα πρέπει να συμπέσουν.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οδήγησε μεταπολεμικά, κάτω από τις ιδέες του Κέϋνς, στην πλήρη κυριαρχία του κράτους επί της κοινωνίας. Τώρα πρέπει να ακολουθήσουμε άλλη πορεία. Την επιλογή της πραγματικής δημοκρατίας η οποία αναγκαστικά θα βάλει στην άκρη το αυτονομημένο «κράτος πατερούλης» που έχει υπό την «προστασία» του και τον έλεγχό του την κοινωνία και θα οδηγήσει στην κοινωνικοποίηση του κράτους, δηλαδή στην πλήρη κυριαρχία και τον έλεγχο της κοινωνίας επί του κράτους.
Είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει τόσο η κοινωνία μας, όσο και γενικότερα οι εθνικές κοινωνίες, να αντιμετωπίσουν την επίθεση του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, το οποίο έχει θέσει τις εθνικές πολιτικοοικονομικές ολιγαρχίες (που ελέγχουν τα συγκεντρωτικά κράτη) κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του. Αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε θα κυριαρχήσουν τα εθνικιστικά και φασιστικά κινήματα και μετά θα ψάχνουμε για το που βρέθηκαν τόσοι φασίστες, ενώ θα πρόκειται και πάλι για το ίδιο άτομο.
Πέτρος Χασσάπης
Λόγιος Ερμής