Flee Claouses: μετά τον Λιάπη
Σπαρακτικό – λέμε! – το πώς η απορία, το ξάφνιασμα, το τράβηγμα των μαλλιών της κεφαλής της κοινής γνώμης (δηλαδή ημών, των ανθρώπων του μηντιακού/πολιτικού/δημόσιου πλέγματος) για την συμπεριφορά του Μιχάλη Λιάπη, του κατά δήλωσίν του «σωστού ανηψιού, με το λάθος όνομα» (δηλαδή, κατά την δική του εκτίμηση, καταλληλότερου από τον Κώστα Καραμανλή να βρεθεί στην διαδοχή του Κωνσταντίνου Κ.), για μια πλαστογραφιούλα δημοσίου εγγράφου συν μισή ντουζίνα προσβλητικές παραβιάσεις του ΚΟΚ, συνεχίστηκε σε χαμηλότερους τόνους όταν ο λεβέντης σηκώθηκε κι έφυγε, να υλοποιήσει το σχέδιο χειμερινών διακοπών στην Κουάλα Λουμπούρ. Όπου, άλλωστε, ετοιμαζόταν να κατευθυνθεί κι όταν πήγε να φορτώσει τις μπαταρίες της τζιπούρας του, κι έγινε εκείνη η παρεξήγηση...
Απόλυτα, μα απόλυτα νόμιμη μορφή συμπεριφοράς: καλείσαι στο αυτόφωρο για πλημμέλημα – η προκλητικότητα, η βλακεία, η ακρισία δεν περιλαμβάνονται στον Ποινικό Κώδικα ακόμη κι όταν τελούνται σε βαθμό κακουργήματος –, επικαλείσαι το κάποιο ζήτημα υγείας ή ό,τι άλλο, παίρνεις δικάσιμο για μετά τις διακοπές, ζήτημα περιοριστικών όρων δεν τίθεται κατά την Ποινική Δικονομία, οπότε αναχωρείς όχι μόνον νόμιμα αλλά και πολιτικώς ορθότατα (γιατί; γιατί με την συμπεριφορά σου δείχνεις στον λαουτζίκο τι εστί άρχουσα τάξη...) για την Ν.Α. Ασία.
Κι αν είναι όμορφη η τουριστική εξωτικότητα της Μαλαισίας ή της Ινδονησίας (όταν δεν έχει τσουνάμι), είναι ακόμη πιο εμβληματική η λειτουργία των μεγάλων κέντρων – Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ, διαφορετικά Μακάο – όπου η πραγματική άρχουσα τάξη διατηρεί πλέον την οικονομική της ασφάλεια: Εκεί, οχυρωμένες με σωστές flee clauses για περίπτωση «στραβής», βρίσκονται οι γλίσχρες αποταμιεύσεις – όρα Κάντας – των σωστών ανθρώπων, που αφήνουν στα κατώτερα στρώματα Ελβετίες και Λουξεμβούργα, Λονδίνα και Βαλτικές και Λιβάνους (Κύπρος; ποια Κύπρος;).
Δεν κάνουμε κανέναν συσχετισμό. Όμως, να, όσοι συνεχίζουν να απορούν και να ξαφνιάζονται για τις μορφές αυτές συμπεριφοράς, ας το καταλάβουν: αυτή η δυνατότητα, η συνολική, τουριστική, υφολογική, χρηματοπιστωτική, του fleeing – δηλαδή του να δίνεις μια και να ξεφεύγεις – είναι εκείνο που κάνει την πραγματική άρχουσα τάξη. Γι αυτό κι όσοι διερευνούσαν «αλλιώς» το πέρασμα Μιχ. Λιάπη από τα (μεσαία) υπουργεία της θητείας του είναι ανακουφισμένοι: τέθηκε μόνος του «εκτός» με την ανοησία του, ουδείς λόγος λοιπόν να ανακατεύουμε τα πράγματα περαιτέρω, που όλο και κάτι δυσάρεστο θα μπορούσε να ξεφυτρώσει.
Απόλυτα, μα απόλυτα νόμιμη μορφή συμπεριφοράς: καλείσαι στο αυτόφωρο για πλημμέλημα – η προκλητικότητα, η βλακεία, η ακρισία δεν περιλαμβάνονται στον Ποινικό Κώδικα ακόμη κι όταν τελούνται σε βαθμό κακουργήματος –, επικαλείσαι το κάποιο ζήτημα υγείας ή ό,τι άλλο, παίρνεις δικάσιμο για μετά τις διακοπές, ζήτημα περιοριστικών όρων δεν τίθεται κατά την Ποινική Δικονομία, οπότε αναχωρείς όχι μόνον νόμιμα αλλά και πολιτικώς ορθότατα (γιατί; γιατί με την συμπεριφορά σου δείχνεις στον λαουτζίκο τι εστί άρχουσα τάξη...) για την Ν.Α. Ασία.
Κι αν είναι όμορφη η τουριστική εξωτικότητα της Μαλαισίας ή της Ινδονησίας (όταν δεν έχει τσουνάμι), είναι ακόμη πιο εμβληματική η λειτουργία των μεγάλων κέντρων – Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ, διαφορετικά Μακάο – όπου η πραγματική άρχουσα τάξη διατηρεί πλέον την οικονομική της ασφάλεια: Εκεί, οχυρωμένες με σωστές flee clauses για περίπτωση «στραβής», βρίσκονται οι γλίσχρες αποταμιεύσεις – όρα Κάντας – των σωστών ανθρώπων, που αφήνουν στα κατώτερα στρώματα Ελβετίες και Λουξεμβούργα, Λονδίνα και Βαλτικές και Λιβάνους (Κύπρος; ποια Κύπρος;).
Δεν κάνουμε κανέναν συσχετισμό. Όμως, να, όσοι συνεχίζουν να απορούν και να ξαφνιάζονται για τις μορφές αυτές συμπεριφοράς, ας το καταλάβουν: αυτή η δυνατότητα, η συνολική, τουριστική, υφολογική, χρηματοπιστωτική, του fleeing – δηλαδή του να δίνεις μια και να ξεφεύγεις – είναι εκείνο που κάνει την πραγματική άρχουσα τάξη. Γι αυτό κι όσοι διερευνούσαν «αλλιώς» το πέρασμα Μιχ. Λιάπη από τα (μεσαία) υπουργεία της θητείας του είναι ανακουφισμένοι: τέθηκε μόνος του «εκτός» με την ανοησία του, ουδείς λόγος λοιπόν να ανακατεύουμε τα πράγματα περαιτέρω, που όλο και κάτι δυσάρεστο θα μπορούσε να ξεφυτρώσει.
protagon
Σχόλια