Ο αξιαγάπητος Κύριος Μπουλάς

Το πρωινό της Παρασκευής με βρήκε να ενημερώνομαι για την απώλεια του Σάκη Μπουλά, ενός ανθρώπου που ήταν ανέκαθεν ανάμεσα στους πιο συμπαθείς του ελληνικού καλλιτεχνικού στερεώματος. Η κατάσταση της υγείας του ήταν εδώ και καιρό μη αναστρέψιμη όμως και πάλι η είδηση του θανάτου του με συγκλόνισε. Αργότερα -και κάνοντας την καθιερωμένη «βόλτα» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- αντιλήφθηκα ότι παρόμοια θλίψη είχε σκορπίσει και σε άλλους ανθρώπους, όλοι έσπευδαν να γράψουν κάτι, ένα "καλό ταξίδι", συνοδευόμενο από κάποιο τραγούδι του.
Τον Μπουλά δεν είχα την ευκαιρία να τον δω ποτέ δια ζώσης, τον θαύμαζα όμως για το τόσο πολύπλευρο ταλέντο του. Το κοινό χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών που αγαπάω είναι ένα: η (άγνωστη σε εκείνους) επίδρασή τους στη ζωή μου ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα που αυτή έχει κατά καιρούς. Ο αποθανών, όπως και ο αδελφικός του φίλος Γ. Ζουγανέλης, κατάφερε πολλές φορές να φέρουν χαμόγελο στα χείλη μου ακόμα και αν είχε προηγηθεί μια δύσκολη ή στενάχωρη μέρα, χαρακτηριστικό των καλών κωμικών ηθοποιών. Από τον Παυλίτο του 50-50, στον Σάββα στις Σαββατογεννημένες και τον απατεώνα στο Οικογένεια βλάπτει, κατάφερνε πάντα να ντύνει τους ρόλους με το δικό του μοναδικό στυλ. Επιπλέον ο Μπουλάς έντυνε και την άλλη πτυχή της ημέρας όταν ήθελα να χαλαρώσω με την υπέροχη φωνή του. Πέρα από το λατρεμένο "Φλασάκι" επανεκτέλεσε τόσα και τόσα αγαπημένα τραγούδια, παίρνοντάς τα και κάνοντάς τα δικά του. Μοναδική επαφή με τον κόσμο στις σκηνές που ανά καιρούς εμφανίστηκε: τον συγκινούσε και τον έκανε να γελά μέσα σε λίγα λεπτά - αυτό κι αν είναι ταλέντο. Ταυτόχρονα, όμως, τραβηγμένος μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αυτοεξόριστος σε μία εθελούσια καλλιτεχνική -και όχι μόνο, ίσως- μοναξιά.
Ο ίδιος, με ιδιαίτερη γενναιότητα και παλικαριά, κοίταξε κατάματα το πρόβλημα της υγείας του και μέχρι πριν από λίγο καιρό στεκόταν όρθιος απέναντι στο κοινό του στην Ακτή Πειραιώς, πιστός στην αναγκαία για κάθε σπουδαίο καλλιτέχνη σχέση δούνε και λαβείν με τον κόσμο. Τελικά, ο κύριος με τα χαρακτηριστικά αυτιά, το σκουλαρίκι και το μεγάλο χαμόγελο δεν τα κατάφερε. Η θλίψη του θανάτου του απλώθηκε με έναν μαγικό τρόπο στην κοινωνία και προκάλεσε συλλογική συγκίνηση, κάτι που γίνεται μόνο όταν φεύγει κάποιος σπουδαίος που αγαπήθηκε.
Τα τραγούδια του και οι εκπληκτικές ερμηνείες του στους διάφορους ρόλους θα μείνουν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Ο ίδιος θα λείψει σαν φυσική παρουσία και ειδικά αυτή την εποχή που οι ταλαντούχοι λιγοστεύουν και που η κάθε πηγή γέλιου και ευχάριστης μελαγχολίας μάς είναι αναγκαία. Καλό του ταξίδι και ένα απλό ευχαριστώ σε αυτόν τον «μπαγάσα» που ήρθε να στιγματίσει τις ζωές μας και είναι σίγουρο ότι με όπλο το χιούμορ του «θα τα περνάει καλά κει πάνω».

protagon