«Ο ρατσισμός μας κάνει αυτό που μισούμε»
21 Μαρτίου 2015.
Αγάπη, κατανόηση, αποδοχή, συντροφιά, ελπίδα.
Ποιος μπορεί να ζήσει, χωρίς, αυτά τα πολύτιμα συστατικά της ζωής;Σε μια σφαίρα, που γυρίζει ασταμάτητα, μέσα σε ένα άπειρο σύμπαν, άνθρωποι φθαρτοί από την φύση μας, αδυνατούμε, λόγω έλλειψης Παιδείας, να παραδεχθούμε το αυτονόητο. Να καταλάβουμε, ότι το χρώμα, η φυλή και η θρησκεία πηγάζουν από την γεωγραφική διαφορετικότητα της καταγωγής και όχι, από την γενετική.
Είμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ίδιο ουρανό και όπως λέει και μια παροιμία, «δεν μπορούμε να κρίνουμε κάποιον, αν δεν περπατήσουμε την δική του ζωή, φορώντας τα δικά του παπούτσια».
Ποιος ξέρει, γιατί κάποιος φθάνει στην δική μας Πατρίδα, σαν άνθρωπος χωρίς ιδιότητα, ρακένδυτος κι απελπισμένος; Ποιος ξέρει, γιατί κάποιος, σήμερα, είναι άτομο με αναπηρία, άστεγος ή κοινωνικά αποκλεισμένος;
Το γεγονός, ότι πολλοί από εμάς μπορούμε να επισκεφθούμε τις Χώρες τους ή την γειτονιά τους ανέμελοι, δεν σημαίνει, ότι μπορούν κι αυτοί να κάνουν το ίδιο με μας.
Τη στιγμή, που μια μάνα ακούει βόμβες να εκρήγνυνται έξω από το σπίτι της, τη στιγμή, που ένας πατέρας βλέπει να αρπάζουν τις κόρες του ή αυτές των γειτόνων του, τη στιγμή, που κάποιος μαθαίνει, πως δολοφόνησαν τον φίλο του, γιατί είπε την γνώμη του, τότε, αυτός ο «κάποιος» παύει να είναι άνθρωπος χωρίς ιδιότητα και γίνεται ο δικός μας άνθρωπος, που βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα.
Δεν έχουν τίτλους ιδιοκτησίας η ζωή και ο πλανήτης. Δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας, ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι. Η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει το ίδιο για όλους μας κι αυτό που αφήνει πίσω της είναι ίχνη αγάπης ή μίσους.
Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού μας καλεί να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. ΑΓΑΠΗ ή ΜΙΣΟΣ;
Όσοι επιλέγουμε την Αγάπη μπορούμε να αισθανόμαστε, ότι ανήκουμε στον κόσμο. Όσοι επιλέγουν το Μίσος, ας γνωρίζουν, ότι επιθυμούν να κατακτήσουν τον κόσμο και να υποδουλώσουν πολίτες και μας υποχρεώνουν να αντισταθούμε, ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Ποιος ξέρει, γιατί κάποιος φθάνει στην δική μας Πατρίδα, σαν άνθρωπος χωρίς ιδιότητα, ρακένδυτος κι απελπισμένος; Ποιος ξέρει, γιατί κάποιος, σήμερα, είναι άτομο με αναπηρία, άστεγος ή κοινωνικά αποκλεισμένος;
Το γεγονός, ότι πολλοί από εμάς μπορούμε να επισκεφθούμε τις Χώρες τους ή την γειτονιά τους ανέμελοι, δεν σημαίνει, ότι μπορούν κι αυτοί να κάνουν το ίδιο με μας.
Τη στιγμή, που μια μάνα ακούει βόμβες να εκρήγνυνται έξω από το σπίτι της, τη στιγμή, που ένας πατέρας βλέπει να αρπάζουν τις κόρες του ή αυτές των γειτόνων του, τη στιγμή, που κάποιος μαθαίνει, πως δολοφόνησαν τον φίλο του, γιατί είπε την γνώμη του, τότε, αυτός ο «κάποιος» παύει να είναι άνθρωπος χωρίς ιδιότητα και γίνεται ο δικός μας άνθρωπος, που βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα.
Δεν έχουν τίτλους ιδιοκτησίας η ζωή και ο πλανήτης. Δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας, ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι. Η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει το ίδιο για όλους μας κι αυτό που αφήνει πίσω της είναι ίχνη αγάπης ή μίσους.
Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού μας καλεί να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα. ΑΓΑΠΗ ή ΜΙΣΟΣ;
Όσοι επιλέγουμε την Αγάπη μπορούμε να αισθανόμαστε, ότι ανήκουμε στον κόσμο. Όσοι επιλέγουν το Μίσος, ας γνωρίζουν, ότι επιθυμούν να κατακτήσουν τον κόσμο και να υποδουλώσουν πολίτες και μας υποχρεώνουν να αντισταθούμε, ως ελεύθεροι άνθρωποι.
Μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: « Έχουμε κατορθώσει να πετάμε στον αέρα, σαν πουλιά και να κολυμπάμε στην θάλασσα, σαν ψάρια, αλλά, δεν έχουμε κατορθώσει το πιο απλό, να περπατάμε στην γη σαν αδέλφια».
Φίλοι μου, ας πάρουμε σήμερα μία απόφαση. Να αντισταθούμε, με κάθε τρόπο, «στην γοητεία της ισχύος, που συγκυριακά, ίσως και από παιχνίδι της τύχης, κατέχουμε. Να σκεφτούμε, έστω για μια μέρα, πως είμαστε εμείς οι αδύναμοι, οι φτωχοί, οι κατατρεγμένοι.
Μετά από αυτό, ας απαντήσουμε. «Αγάπη ή Μίσος»;
Δεν μας αξίζει να γίνουμε αυτό που μισούμε.
Κατερίνα Παναγοπούλου
Εθνική Πρέσβυς της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης
για τον Αθλητισμό, την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι
Φίλοι μου, ας πάρουμε σήμερα μία απόφαση. Να αντισταθούμε, με κάθε τρόπο, «στην γοητεία της ισχύος, που συγκυριακά, ίσως και από παιχνίδι της τύχης, κατέχουμε. Να σκεφτούμε, έστω για μια μέρα, πως είμαστε εμείς οι αδύναμοι, οι φτωχοί, οι κατατρεγμένοι.
Μετά από αυτό, ας απαντήσουμε. «Αγάπη ή Μίσος»;
Δεν μας αξίζει να γίνουμε αυτό που μισούμε.
Κατερίνα Παναγοπούλου
Εθνική Πρέσβυς της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης
για τον Αθλητισμό, την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι
Σχόλια