Για Νομπέλ ειρήνης, να προταθούν οι ανώνυμοι Έλληνες διασώστες και Λιμενικοί, των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων

Οι Έλληνες, τα τελευταία χρόνια, βιώνουν, μια άνευ προηγουμένου οικονομική και πολιτιστική κρίση, που απλώθηκε σε κάθε πλοκάμι της καθημερινής ζωής τους. Άνθρωποι αξιοπρεπείς, περήφανοι, προσπαθούν σε καθημερινή βάση, να καταλάβουν την οντότητά τους σε ένα περιβάλλον ανθρωποφάγο, ανελέητο, με κάθε επιτήδεια ψευτοπληροφορία, να τους συγχέει, χωρίς να τους δίνει την πολυτέλεια, να ψάξουν να βρουν, το αίτιο, για κάθε δεινό που τους βρίσκει. Επιτήδειες μικροπληροφορίες, επαναλαμβανόμενες, που έρχονται από συγκεκριμένα κέντρα και εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς, βομβαρδίζουν κατ' εξακολούθηση τις ήδη βεβαρημένες από άποψη ψυχολογίας ελληνικές ψυχές, με ενοχές για τα αίτια της κρίσης, μεταβιβάζοντας από συνολική την ευθύνη του πολιτικού συστήματος, σε ατομική και υπερατομική ευθύνη, σχεδόν προσωποποιημένη, για να δημιουργήσουν το πλαίσιο υποταγής και ενοχής, σε κάθε απλό, Έλληνα πολίτη. 

Και αλοίμονο, το έχουν αυτά τα κέντρα , σχεδόν καταφέρει.

Έρχεται όμως ο αστάθμητος παράγοντας, να ανατρέψει τα δεδομένα. 

Σαν από μηχανής Θεός, εμφανίζεται από το πουθενά και ανατρέπει τα πάντα.

Χιλιάδες χιλιάδων πρόσφυγες, κατακλύζουν το Αιγαίο και πλημμυρίζουν τα ελληνικά νησιά.       

Χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ψάχνουν για την ελπίδα και βρίσκουν την πρώτη της αχτίδα, σε χέρια και μάτια ελληνικά.
Τι δοκιμασία είναι αυτή ρε Έλληνα;
Και τούτη την ώρα που πονάς, που σε βαρούν αλύπητα, τούτη την ώρα να βοηθάς, να σβήνεις του αλλουνού τον πόνο;
Του ξένου, του ξενιτεμένου, του άγνωστου αλλόθρησκου τον πόνο.
Θεέ μου, τι πόνος;
Και τι υποκρισία ταυτόχρονα, να σε καταδικάζουν;
Να σε περιγελούν, να σε περιφρονούν, που δε φιλάς τα σύνορα και τους χαλάς τον ύπνο.
Αν ένας Άγγλος για παράδειγμα, έσωζε μικρού πρόσφυγα τη ζωή, τούτο το νέο θα κανε του κόσμου όλο το γύρο, για μέρες κάμποσες, πολλές, σαν να' τανε ταινία και δάκρυα θα' τρεχαν πολλά, στου κόσμου όλου του δυτικού, την κάθε τη γωνία.
Μα με τον Έλληνα τον απολίτιστο, που διαφορά καμιά δεν έχει, από αυτόν που σώζει, τίποτα δεν έχουν για να λυπηθούν, παρά μόνο, για τα νούμερα τα οικονομικά, που δεν τους βγαίνουν.
Σε κάθε  Έλληνα λεν αντιστοιχούν 30.000,00 ευρώ, χρωστούμενα, από τα δανεικά, μα, πόσα άραγε αυτοί χρωστούν σε ανθρωπιά, για του κάθε Έλληνα την ανθρώπινη θυσία;
Λεφτά δεν έχει και για να βοηθήσει, λεφτά βρίσκει.
Φαϊ δεν έχει και φαϊ βρίσκει, για να ταίσει στόματα, που ούτε καν γνωρίζει.
Χαρά δεν έχει και χαρά βρίσκει, κάθε φορά που τρέχει, έναν άγνωστο να βοηθήσει.
Και το πιο σπουδαίο, δε ζητά τίποτα, τίποτα απολύτως, παρά του κόσμου οι λαοί, αυτούς, όχι εμάς, αυτούς, του κόσμου τους φτωχούς και τους ανήμπορους, αυτούς που όλοι τους λέμε πρόσφυγες, αυτούς, να βοηθήσουν.
Κι αυτό είναι που κάνει όλους εμάς, Έλληνες.  
Αξίζει σ' αυτούς τους Έλληνες και του Λιμενικού τους άντρες, για Νομπέλ Ειρήνης να προταθούν κι ας είναι αυτό αρχή και τέλος, του κόσμου οι γνωστικοί, στο ίδιο τραπέζι να βρεθούν, απόφαση να πάρουν. Απόφαση, για να βρεθούν, οι λύσεις που αρμόζουν, σε έναν κόσμο πολιτισμού, που θέλουν να πρεσβεύουν.