Τι θα γίνει επιτέλους;

Τι είναι τελικά αυτή η χώρα; Τι μας συμβαίνει; Πόσο μπερδεμένοι είμαστε; Τι χάος κυριαρχεί στην κοινή ζωή μας; Πόσο θα κρατήσει; Τι πρέπει να γίνει; Πότε θα γίνει επιτέλους; Πόσους πρέπει να δοκιμάσουμε άρχοντες, για να λυθούμε; Να λυτρωθούμε; Να καθαρθούμε; Τι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε; Να συννενοηθούμε;
Θα τα καταφέρουμε;
Ποιος φταίει ή έφταιξε για την κατάσταση; Κανείς;
Ποιος έκλεψε και πρέπει να μπει φυλακή; Κανείς;
Ποιος θα κάνει αυτό που υπόσχεται; Κανείς;
Ποιος ξεσηκώνεται τώρα γι' αυτά που γίνονται τώρα, αλλά στήριζε τον προηγούμενο κι ο προηγούμενος στήριζε τον προηγούμενο και τελειωμό δεν έχουμε;
Τι γίνεται και ξεχνάμε τόσο εύκολα;
Πότε θα μπει ένα τέλος;
Πότε θα γίνουμε Έλληνες, να πάψουμε να είμαστε ραγιάδες;
Δεν είμαστε Ολλανδοί, δεν είμαστε Δανοί, δεν είμαστε Γερμανοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι.
Είμαστε Έλληνες αδελφοί, γι' αυτό υπάρχουν κι οι Δελφοί.
Το παρελθόν μας είναι αυτό, που μας κρατά σαν κρίκο.
Πενήντα στους εκατό Έλληνες, δεν ψηφίζουν πια.
Κι αυτή τελικά, δεν είναι η λύση.
Ναι, η κατάσταση είναι δική μας, δική μας κι η ευθύνη.
Ευθύνη γι' αυτό που πρέπει να κάνουμε, όχι γι' αυτό που πρέπει να κάνουν άλλοι για μας.