7 Μαρτίου 1948

Ήταν όλοι εκεί, ήταν ολόκληρο το νησί.
Έμειναν με τις ώρες, να απολαμβάνουν τη γιορτή.
Τη γιορτή της λευτεριάς.
Και ήταν όλοι εκεί.
Βασιλιάδες αυλικοί πολιτικοί πολίτες.
Όλοι ένας χαμός, όλοι ένας χορός, όλοι ένα στόμα.
Ελλάδα γη, Ελλάδα, μάνα!!!
Κι αφού τραφήκαν λευτεριά, πήγαν στα μνήματα.
Πήγαν στα μνήματα των προγόνων, για να τους πουν τα μαντάτα.
Τα μαντάτα της λευτεριάς, που δεν πρόλαβαν εκείνοι να μυρίσουν.
Τη λευτεριά, που τόσο λαχταρούσαν, που για χάρη της τόσο πολεμούσαν.
638 χρόνια σκλαβιάς, δεν κατάφεραν να μας εξελληνίσουν.
Και φοβόμαστε, ανθρώπους νηστικούς, ανθρώπους κατατρεγμένους, μήπως και μας εξαφανίσουν.
Ευτυχώς που οι πολλοί, δεν φοβόμαστε.
Από το αφιέρωμα της Φιλαρμονικής Καλυθιών, το Σάββατο, στο Δημοτικό θέατρο, ο ύμνος της Δωδεκανήσου!