Οι βανδαλισμοί στο 1ο Δημοτικό σχολείο Καλυθιών

Βάνδαλοι (βάλτε εσείς κάτι άλλο αν θέλετε), μπήκαν κατά τη διάρκεια του Παρασκευοσαββατοκύριακου, στο 1ο Δημοτικό σχολείο Καλυθιών, κάνοντας αρκετές ζημιές.

Μπορεί η έκτασή τους να μην ήταν μεγάλη και μόνο το γεγονός ότι παραβίασαν πόρτες σχολείου, μπήκαν χωρίς άδεια στο κτίριο και έκαναν ότι έκαναν, μας κάνει όλους να αναρρωτιώμαστε, σε τι κόσμο και με ποιους κοινωνικούς δεσμούς ζούμε.

Η Ελληνική κοινωνία, ακολουθεί κατά πόδας, τον τρόπο ζωής του κέρδους, της έντονης και κατά αποκλειστικότητα ατομικής ευημερίας κι αρχίζει να μην έχει πλέον, την απαίτηση της κοινωνικής συνοχής, μέσα σε μια μικρή κοινωνία, όπως είναι η δική μας.

Η έξαρση πολιτισμού και δράσεων που τον αφορούν, με την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου, που χαρακτηρίζει τον μικρό μας τόπο, είναι η ελπίδα.

Η ελπίδα, της μελλοντικής συνοχής, που απαιτούν οι δύσκολοι καιροί μας. 

Η συμμετοχή των νέων σε αυτές τις δράσεις, είναι τόσο σημαντική, όσο και αναγκαία, για την οικοδόμηση ενός κοινωνικού μέλλοντος, που είναι η μόνη διέξοδος, σε ένα μέλλον, που δείχνει να αποξενώνει τους ανθρώπους

Η Ελληνική κοινωνία, η Ελληνική οικογένεια, έχει χρέος, να αντισταθεί στις εξελίξεις και τα σημεία των καιρών και να δείξει τον μόνο δρόμο.

Διάβασα με μεγάλη προσοχή, τα σχόλια που συνοδεύουν την είδηση και την αναγκαιότητα του να μπουν κάμερες ασφαλείας, στο σχολείο.

Αυτός είναι σίγουρα, ο εύκολος δρόμος. 

Ο ίδιος δρόμος, αυτός που μας αποξενώνει.

Βάλαμε τις κάμερες και κάναμε το χρέος μας. Το χρέος της ιδιωτικότητας, το χρέος της ατομικότητας.   

Βάλαμε κάμερες σε όλα τα σχολεία και μπήκαν μέσα εξωσχολικοί, που είχαν κουκούλες και δεν φαινόντουσαν.

Και ποινικοποιήσαμε και τις κουκούλες.

Κι αν μπουν με κράνος, θα πολιτικοποιήσουμε και το κράνος.

Και τι άλλο; που αλλού θα πάμε; ποιο πρόβλημα θα λύσουμε τελικά;

Ζηλεύουμε τις κάμερες των κοινωνιών που τις διαθέτουν και οι μαθητές μπαίνουν στα σχολεία με πολυβόλα, καθαρίζοντας στην κυριολεξία τους συμμαθητές τους.

Ποιο πρόβλημα λύσαμε;

Να πιαστούν οι υπαίτιοι και να πληρώσουν. Σε αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Να πιαστούν και να τιμωρηθούν.

Κι αν είναι παιδιά, να σκύψουμε πάνω τους και να προβληματιστούμε.

Να δούμε στα μάτια μας την αλήθεια και να την αντιμετωπίσουμε. Να φερθούμε σαν άνθρωποι κοινωνικοί, σαν άνθρωποι.

Να δέσουμε ξανά την κοινωνία με δεσμούς άλυτους, δεσμούς ισχύος, δεσμούς αξίας.

Μόνο αν κάνουμε αυτό, θα έχει πραγματική αξία.