Κατασκευή μουσείου στο Φαληράκι

Φαληράκι 2019.

Φαληράκι, το Φαληράκι μας.

Πόσα χρόνια πέρασαν, από τότε που ήταν ένα προσωρινό καταφύγιο, ένα απάγκιο, ένα ψαροχώρι, που οι Καλυθενοί κατέβαιναν για μπάνιο, να φυτέψουν καλοκαιρινά, να ξεκουραστούν. 

Πόσα, από τότε που αποφάσισαν να το κατοικήσουν, να του αλλάξουν όνομα, από "Ρένη" του ΄ταδε, του δείνα, σε Φαληράκι.

Πόσα! Μόνο τόσα!
Από τότε που στήθηκαν σχολιά, οικοδομήθηκαν εκκλησίες!
Γιατί αυτά είναι τα πρώτα που πρέπει να έχει ένας τόπος, ένας τόπος γόνιμος, ένας τόπος μόνιμος.
Κι ενώ τα σχολιά έκλεισαν, έμειναν οι εκκλησιές, να μας θυμίζουν το χρέος μας και την αποστολή μας. ναι, το χρέος μας. Να οικοδομούμε ιστορία, να οικοδομούμε παράδοση.
Και γνωρίζω πως λείπουν πολλά, ναι μας λείπουν ακόμα πολλά, μα μέσα σ΄αυτά, είναι και η κατασκευή ενός μουσείου, που δεν είμαι εγώ ο ειδικός τι και ποια μορφή θα έχει.
Το Φαληράκι μεγάλωσε, έγινε μια μικρή πολιτεία και σαν μια τέτοια θα πρέπει να το κατανοούμε, να μοιραζόμαστε τις ανάγκες του και να τις εκτελούμε.
Η δημιουργία ενός μουσείου στο φαληράκι, θα του δώσει ακόμα ένα "στίγμα", ακόμα έναν "πόντο", στην πορεία του μέσα στο χρόνο. Το χρειάζεται, το έχει ανάγκη, το αξίζει και μας αξίζει.
Το πως, το που και το τι, είναι τα εύκολα, το δύσκολο είναι η απόφαση, οι αποφασισμένοι "ρομαντικοί", λίγοι ή πολλοί δεν έχει σημασία, αρκεί να νιώσουμε την ανάγκη, για τη δημιουργία του. Ένα παραδοσιακό λαογραφικό μουσείο, ίσως θα ήταν η αρχή, για να δυναμώσουμε την προσωπικότητα του τόπου μας, να αναδείξουμε τις ιστορικές μας αξίες, τα ήθη και τα έθιμα, που θα τα γνωρίσουν όχι μόνο οι επισκέπτες μας, αλλά και τα ίδια τα παιδιά μας.
Το έχουμε ανάγκη, το έχουμε χρέος, το αξίζουμε, ας κάνουμε κάτι που σε όλους μας αξίζει.