Ο πάτος

Με πήρε ο Στέφανος, ο δάσκαλος, σήμερα, τηλέφωνο.
Διδάσκει. 
Διδάσκει στην Αθήνα, στο Περιστέρι είναι πάλι φέτος.
Καλό σχολείο, ήταν εκεί και πρόπερσι.
Δεν άλλαξαν πολλά, δεν άλλαξαν πολλά.
Μόνο η ουρά, η ουρά στο κυλικείο, άλλαξε, η ουρά στο κυλικείο.
Πρόπερσι, ήταν θρεμμένη, δεν προλάβαιναν τα παιδιά, να αγοράσουν, χτύπαγε το κουδούνι.
Η χαρά του κυλικείου, η χαρά του παιδιού.
Φέτος, ξεκίνησε το σχολείο και χάθηκε η ουρά, χάθηκε η ουρά.
Βρήκε τρόπο η μαμά, ν΄αναπληρώσει την ουρά, τη χαμένη γοητεία της ουράς.
Το σακουλάκι της μαμάς, πήρε τη θέση της ουράς.
Το κολατσό της μαμάς, πήρε τη θέση της ουράς.
Κι ο Στέφανος έμεινε, να κοιτά στο διάλειμμα, τα σακουλάκια της μαμάς.
Σακουλάκια γεμάτα μικρά σαντουϊτσάκια, να δώσουν στα παιδιά, τη χαμένη τους χαρά.
Μα ένα σακουλάκι, του΄κοψε τη μαγκιά, του πήρε τη μιλιά.
Ένα μικρό σακούλι, με ψιλά.
Ψιλά ψιλά καρότα, να φαίνονται πολλά.
Ήταν δεν ήταν όλα μαζί, ένα καρότο.
Το καρότο της μαμάς.
Το καρότο της μαμάς.
Η χαρά της μαμάς.
Με το Στέφανο, είπαμε γειά, θα τα πούμε άλλη φορά.
Και μείναμε με την Ειρήνη, να τρώμε με χαρά, για την κορούλα μας, 
που είναι καλά.
Η Ειρήνη, η μαμά.
Η Ειρήνη, η μαμά.
Και ξαφνικά, γεμάτη πόνο κι αγωνία, η Ειρήνη με ρωτά, η Ειρήνη με ρωτά.
Κι αφού η μάνα το καλύτερο για το παιδί της λαχταρά και καροτάκι
ψιλό ψιλό, στο παιδί της σπαταλά..... 
ΤΙ ΕΦΑΓΕ Η ΜΑΝΑ;
ΤΙ ΕΦΑΓΕ Η ΜΑΝΑ;
Τότε μου κόπηκε και μένα η λαλιά, μου τέλειωσε η μιλιά.
Μάζεψα τα πιάτα και πήγα για τσιγάρο.
Θυμήθηκα τον Λάκη, που μίλησε προχτές για τον πάτο.
Τον πάτο που΄πιασε επιτέλους αυτή η Χώρα, τον πάτο που ψάχναμε τόσο καιρό να βρούμε..
Τότε κατάλαβα τι ήθελε να πει ο Στέφανος, μα δεν είχε μιλιά.
Το ξέρω καλά το ταλέντο των δασκάλων, να μιλούν με τη σιωπή, άκου με,
το ξέρω καλά.
Κι έμεινα με την αγωνία, να βρώ τον πάτο, να τον πάρω αγκαλιά.......




Υ.Γ. Ο Στέφανος, θα φύγει, θα πάει μακρυά, για τα λεφτά μου είπε θα το κάνει, για τα λεφτά.
       Μα τον ξέρω καλά, θα φύγει, γιατί του τέλειωσε η μιλιά....
       Του τέλειωσε η μιλιά........
Ομφαλός