Τα παρτέρια της πλατείας

Αυτό είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει, λέγεται αναβάθμιση. Ακόμα κι αν γίνεται, χωρίς μελέτες και μεγαλόπνοα σχέδια, όχι από Κρατικούς ή Δημοτικούς φορείς, αλλά από κοινωνικούς φορείς, γιατί τέτοιος είναι ο Φάρος, λέγεται αναβάθμιση. Και μάλιστα, σε μια πονεμένη πλατεία, στην οποία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, προτεραιότητα είχε, το αυτοκίνητο του κάθε πονεμένου με την μπιρίμπα , την πιλότα και το τάβλι. Είτε μας αρέσει είτε όχι, προτεραιότητα έχουν τώρα, οι κοινωνικοί φορείς, αφού σε αυτούς δώσαμε την ευθύνη, να μπαλώσουν τις τρύπες που ανοίγει η ανικανότητα μιας κεντρικής εξουσίας, που εφαρμόζει Καλλικράτες, χωρίς σχεδιασμό, και προοπτική.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, δύο δρόμους έχουμε, να συμμετέχουμε ή να σιωπούμε. Αυτούς που συμμετέχουν σε κοινωνικούς φορείς, δεν τους εκλέγουμε για να μπορούμε να τους κρίνουμε, μπορούμε κι εμείς να συμμετέχουμε, αν όχι, μόνο σιωπούμε. Γιατί αν κάποιον πρέπει να κρίνουμε, είναι τον εαυτό, μας, αυτόν μπορούμε και μάλιστα αυστηρά.