Σα να γυρίζει η ζωή μας πίσω και τη βλέπουμε να περνά από μπροστά μας. Αυτό το παράξενο, όσο και περίεργο συναίσθημα με πλημμυρίζει, κάθε φορά, τις τελευταίες μέρες, που διαβάζω ή ακούω, για τα δεινά της Κύπρου. Σαν μια ταινία, που βιώνεις σαν πρωταγωνιστής την εξέλιξή της και ταυτόχρονα, βλέπεις την ίδια ταινία απ΄την αρχή. Φοβερό, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ιδιαίτερα, αν είναι ο πρωταγωνιστής. Και σε μια ταινία φυσικά, ο πρωταγωνιστής, είναι αυτός, που εισπράττει τη δόξα, την τιμή και την υπόληψη, ενώ στην περίπτωσή μας, ο πρωταγωνιστής, δηλαδή όλοι εμείς, πληρώνει, εξευτελίζεται Κύριε Πάγκαλε και μένει νηστικός. Κι αν στην περίπτωσή μας, πιαστήκαμε αδιάβαστοι κι ακόμα κυνηγάμε τα φαντάσματα που μας έφεραν εδώ και θα τα βρούμε, να είστε σίγουροι, στην περίπτωση της Κύπρου, δεν τους παίρνει, (πολιτικούς και τραπεζίτες), να επικαλούνται Κύριε Βγενόπουλε, πως το ήξεραν εδώ και χρόνια, αλλά τίποτα δεν έκαναν.
Και το μέγα ερώτημα...γιατί δεν το είπαν; Ποιος από μας τους πρωταγωνιστές, δε θα καταλάβαινε; Ποιος; Κι αφού δεν το είπαν και μας το λεν κιόλας, τι είναι αυτό που περιμένουν; Το κέρδος; Το κέρδος; Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, το κέρδος περιμένουν. Άρα, για να καταλάβω, γιατί είμαι και πρωταγωνιστής και πρέπει να ξέρω καλά το σενάριο.
Ξέρω εδώ και καιρό, πως τα χειρότερα έρχονται, αλλά σιωπώ, δε μιλώ, γιατί;
Ξέρω πως στην Ελλάδα, χάθηκαν ζωές, μα δε μιλώ, σιωπώ, γιατί;
Σαν θρίλερ μου ακούγεται κι αν θυμάμαι, στα θρίλερ, εκτός από τον πρωταγωνιστή, σκοτώνονται και κανά δυο ντουζίνες άλλοι.
Σχόλια