Η Ελλάδα μένει χωρίς τον Μίκυ Μάους ...

Αρκετά χρόνια πριν (μη μαρτυρήσουμε και πόσα), το καλοκαίρι στο χωριό, οι μεσημεριανές ώρες ήταν οι καλύτερες… Γιατί; Γιατί εκείνες τις ώρες έρχονταν στο πρακτορείο του χωριού οι εφημερίδες και τα περιοδικά. Ποιος νοιαζόταν τότε για τις εφημερίδες που διάβαζαν «μόνο οι παππούδες» και τα γυναικεία περιοδικά;
Αυτό που ένοιαζε ήταν τα αγαπημένα Κόμιξ και Κλασικά που γεμάτα ιστορίες με τον Μίκυ Μάους, τον Ντόναλντ, το θείο Σκρουτζ, το Φάντομ Ντακ και τους Μουργόλυκους γεμίζουν μέχρι και σήμερα τις παιδικές μας αναμνήσεις.
Το λειψό χαρτζηλίκι της εβδομάδας φυλάσσονταν με περισσή ευλάβεια για αυτά και μόνο (άντε και για κανένα παγωτό πατούσα, αυτό με τη φράουλα και τα σοκολατένια δάχτυλα). Ακόμα και σήμερα πια όσοι έχουν μεγαλώσει με αυτά τα περιοδικά τα διαβάζουμε με την ίδια αγωνία και ευχαρίστηση όπως τότε…

Γι’ αυτό και η ανακοίνωση του Χρήστου Τερζόπουλου στο Facebook, για τη διακοπή έκδοσης των περιοδικών του μας προκάλεσε θλίψη.
«Μερικά πράγματα όπως ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, η υποτίμηση του νομίσματος και το κλείσιμο εφημερίδας ή περιοδικού δεν ανακοινώνονται εκ των προτέρων…
»Η διακοπή της έκδοσης των περιοδικών δεν ήταν μια επιπόλαια και ξαφνική επιλογή. Εδώ και πολλούς μήνες, από την αρχή του χρόνου, είχαμε επαφές και διαπραγματευόμασταν για να βρούμε βιώσιμη λύση για τα περιοδικά. Χρειάζεται ψυχικό σθένος να γίνονται διαπραγματεύσεις με νηφαλιότητα και σύνεση χωρίς να μεταφερθεί η αγωνία στους συνεργάτες μας.»Έως την τελευταία στιγμή κρατούσαμε την σπίθα ζωντανή μήπως μπορέσει να συνεχιστεί η έκδοση των περιοδικών. Συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που γνωρίζαμε να κάνουμε πάντοτε. Να εκδίδουμε περιοδικά που να είναι όσο καλύτερα μας επέτρεπαν οι συνθήκες να φτιάξουμε. Και αυτό θα ξανακάνουμε όταν μας το επιτρέψουν οι καιροί. Δείγματα της εργασίας μας έχετε, τελευταία απόδειξη το βιβλίο του Γκόντφρεντσον.

»Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο πάνω σε αυτό το θέμα επειδή η εμπιστευτικότητα των διαπραγματεύσεων δεν το επιτρέπει. Όμως πρέπει να γνωρίζεται με βεβαιότητα πως η διακοπή ενός έργου μιας ζωής (σχεδόν 48 χρόνια) δεν είναι μια πράξη που δεν έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση.»
Χρήστος Τερζόπουλος
Θλίψη γιατί η εποχή των ωραίων και αθώων περιοδικών και παιχνιδιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί μαζί πολλά άλλα. Τώρα τη θέση τους έχουν πάρει τρομακτικά παιχνίδια, ιστορίες με σκοτωμούς και παρανοϊκούς δολοφόνους και δε συμμαζεύεται.
Γι αυτό λοιπόν κι εγώ την επόμενη φορά που θα πάω στο χωριό θα ανασύρω από την κρυψώνα μου τα αγαπημένα μου Κόμιξ και Κλασικά που με τόση ευλάβεια φυλάω 20 χρόνια τώρα, θα τα αδειάσω, ξανά, για πολλοστή φορά και θα τα κρύψω πάλι για τα παιδιά μου, μιας και η συναισθηματική τους αξία είναι ανεκτίμητη.

difence-point.gr